Deze film werd mij aangeraden door een collega. Ik had zo mijn twijfels, wat natuurlijk de beste reden is een titel gewoon te gaan kijken. Tot mijn verbazing kwam het logo van DFW (Dutch Film Works) langs. Toch een bedrijf dat voor kwaliteit staat. De namen van de Weinsteins als uitvoerende producenten zijn dan weer wat ongelukkiger, mijn horrorhart gaat weer sneller kloppen van Alexandre Aja. Kortom, dit gaat wat beloven. In 47 Meters Down maken we kennis met de zussen Lisa en Kate. Ze zijn op vakantie en besluiten eens wat haaien te bezichtigen vanuit een duikerskooi. Natuurlijk gaat het mis. De kabel van de kooi breekt en de zussen maken een duizelingwekkende val van 47 meter naar de zeebodem. Daar moeten ze te zien overleven. De zuurstof is gering en elk moment kan een mensenhaai opduiken.

Het begint thans nog veelbelovend. Cameraman Mark Silk brengt Mexico in beeld als een zonovergoten plaats waar Kate en Lisa vrolijk rondlopen. Zelfs het water ziet er verleidelijk uit. Tot Kate en Lisa de roestige kooi instappen en de onderwaterwereld binnendringen. Deze wereld is donker, onvoorspelbaar en ronduit benauwd. Want waar moet je naartoe als je nauwelijks nog zuurstof hebt?

De makers hebben ervoor gekozen om niet zozeer de haaien centraal te stellen, maar de personages. Kate en Lisa krijgen meer diepte mee dan de meeste slachtoffers in dit soort films. En het is duidelijk dat Lisa het hoofdpersonage is. Immers, zij is degene met problemen – onzeker, vriend heeft het uitgemaakt – en ze spiegelt zich continu aan Kate. Want zij doet alles wel goed. Dat Lisa in de kooi stapt en haaien gaat bewonderen, kan met een beetje goede wil als een symbolische daad worden opgevat: ze stapt eens uit haar comfortzone.

Het gevolg is wel dat er weinig haaien te zien zijn. Ze zijn er wel en de dreiging is voelbaar, maar zo vaak komen ze niet in beeld. Op die manier wordt de spanning opgebouwd, je weet gewoon dat ze zich vroeg of laat laten zien. Er is één scène die werkelijk magistraal is. Kate en Lisa hebben bijna het wateroppervlakte bereikt en steken een fakkel aan. Die brandt niet zo gek lang, maar in de paar tellen dat hij brandt, zien we twee reusachtige haaien. Ze bevinden zich op slechts enkele centimeters van de vrouwen, hun bekken zijn wijd opengesperd. Zeg hallo tegen je toekomstige nachtmerries.

47 Meters Down is misschien iets te veel drama gecentreerd voor de echte horrorfan, het is op zijn minst bewonderenswaardig dat het poogt wat vlees aan de botten te geven. En dan geven de makers de finale nog een duivelse draai.

WIST JE DAT

Om de indruk te wekken van “levend water”, werd fijngesneden brocolli in het water gegooid. Actrice Mandy Moore vergeleek het op den duur als rondzwemmen in soep.

Als je deze film goed vond, dan heb je mazzel: er komt een vervolg. Dezelfde makers gaan aan de slag met een nieuw verhaal en nieuwe personages. De titel: 48 Meters Down.

Johannes Roberts/Mandy Moore en Claire Holt