Er was voor mij één reden om naar deze film te gaan: Shia Laboeuf. Hij mag dan de wenkbrauwen doen fronsen als het gaat om zijn performance kunst en dronkenschap, hij eist nog altijd de aandacht op als hij in beeld komt. Zo ook als hij de heethoofdige tennisspeler John McEnroe speelt. In 1980 kwam deze tennisser tegenover kampioen Björn Borg te staan tijdens het Wimbledon. Regisseur Janus Metz brengt het tennisspel in beeld als een psychologisch kat-en-muisspel, met als hoogtepunt de zenuwslopende match waarin noch McEnroe, noch Borg het opgeven. Er vallen wel technische termen zoals tiebreak en matchpoint, toch is dit ook voor de leek (zoals ik) goed te volgen.
Natuurlijk draait het vooral om de twee personages. Björn is geobsedeerd door tennis en dan vooral het idee om de beste te worden. Hij heeft zijn emoties nauwelijks onder en barst nog eens in woede uit als hij verliest. Zijn coach Lennart Bergelin raadt hem aan zijn emoties op te kroppen en zich af te reageren op de bal. Op die manier deelt hij zulke harde klappen uit dat hij een gevreesd tegenstander wordt.
Aan de andere kant van de baan staat John McEnroe. De makers hebben zijn achtergrond minder belicht, het zijn kleine momenten waaruit zijn verhaal blijkt. Zo kijkt hij op tegen Björn en wil hij niks liever dan in diens voetsporen stappen. Zijn ouders zijn streng en ontzettend perfectionistisch. Als hij een 9.6 haalt voor een vak, vraagt zijn moeder waarom hij geen 10 heeft.
Als de grote wedstrijd nadert neemt de druk toe. Niet alleen vanuit hun omgeving (fans, ouders), maar ook zelf opgelegd. En juist die druk laat de menselijke kanten zien van de spelers. Wanneer McEnroe dreigt te verliezen 
bijvoorbeeld. Hij aan de kant gaat zitten zoekt hij de blik van zijn vader. Die krijgt hij ook, maar dan wel eentje die
is vervuld van teleurstelling. Voor even is McEnroe niet de temperamentvolle 
tennisspeler maar een klein kind dat wanhopig naar de goedkeuring van zijn vader zoekt. Björn gaat zo vreselijk op in zijn rituelen en neuroses dat hij vervreemdt van zijn coach en zijn vriendin. Hij zit op bed en staart stoïcijns voor zich uit, onder zijn strakke gezicht borrelen de frustraties.
Als ze dan tegenover elkaar staan is te voelen dat de match meer is dan een spelletje. Er staat eer op het spel. Status. Imago. Ze weigeren op te geven. Elke klap tegen de bal wordt meer vastberaden, en na elke tegenslag weten de mannen zich weer te herpakken. Zelden was tennis zo ontzettend spannend.
WIST JE DAT…
De jonge versie van Björn Borg in de film wordt gespeeld door de echte zoon van Björn.
Janus Metz/Shia LaBoeuf en Sverrir Gudnason