Ik vraag mij af wat er aan de hand is met Naomi Watts. Ze was fantastisch in Mulholland Drive, 21 Grams en de derde serie van Twin Peaks, tegelijk is ze ook in staat een draak van een prestatie neer te zetten. Neem The Glass Castle. Ze moet een hippiemoeder voorstellen, Rose Mary, die samen met haar man Rex vier kinderen grootbrengt. De ene keer verbeeldt Watts haar personage als een springerig, artistiek type, dan weer maakt ze ruzie met Rex, dan weer probeert ze juist een escalatie te sussen. Door de manier waarop ze schakelt tussen de verschillende gezichten zet ze Rose Mary vooral neer als een klein kind waar onmogelijk een pijl op te trekken is. Misschien dat dit zo is bedoeld, op mij komt het onbeholpen over. Gelukkig zijn er nog andere spelers in het spel. Als eerste is daar Woody Harrelson die gestalte geeft aan de extravagante Rex.

Het moment dat hij ten tonele verschijnt is het of een wervelwind binnenstormt. Hij babbelt erop los, maakt grapjes, heeft onortodoxe opvoedideeën, het zelfvertrouwen spat van hem af. Dit heeft ook zijn nadelen. Zo weigert hij zijn kinderen naar school te sturen en is zijn vertrouwen in de overheid minimaal. Hij stuit nogal eens op onbegrip van de omgeving, maar heeft altijd een woordje klaar. Zo is er een scène waarin hij gaat zwemmen en zijn dochter Jeanette zwemles wil geven. Als ze bijna verdrinkt wordt hij erop aangesproken door de badmeester. Rex gaat vol in de verdediging door te vragen waarom er geen donkere mensen in het bad worden geoorloofd. Het heeft niks met de discussie te maken, toch heeft hij een klein beetje gelijk. En dat weet hij. Rex is extreem koppig en vervreemdt geleidelijk van zijn kinderen. Jeanette is de eerste die uiteindelijk besluit weg te lopen.

Zo komen we bij de echte hoofdrolspeelster van het verhaal. Aan Brie Larson om Jeanette te vertolken, wat betekent dat ze regelmatig tegenover acteerkanon Harrelson komt te staan. Eén van de mooiste scènes is als Rex in bed ligt, doodziek van de drank en Jeanette hem komt bezoeken. Het is zo’n zeldzaam moment waarop Rex zijn mond houdt en als een gebroken man voor zich uit staart. Prachtig hoe twee mensen toenadering proberen te zoeken en tegelijk zo overtuigd zijn van hun eigen gelijk.

The Glass Castle is een film die valt in de categorie “waargebeurd” en is allerminst baanbrekend voor het autobiografische genre, Harrelson en Larson maken van deze titel een feestje om naar te kijken.

Destin Daniel Cretton/Brie Larson en Woody Harrelson