Ik vraag mij af hoeveel regisseurs verplicht een back-up regisseur meekrijgen, omdat niet duidelijk is of hij de productie gaat overleven. Robert Altman was in de tachtig toen hij A Prairie Home Companion regisseerde en Paul Thomas Anderson werd op de reservebank gezet. Dat bleek niet nodig, Altman was prima in staat de film van begin tot eind in elkaar te zetten. Het gaat over een radioprogramma van dezelfde naam die zijn laatste uitzending gaat beleven. Muzikanten zingen liedjes, presentator GK (Garrison Keillor, in het echte leven de echte presentator van de show) praat de boel aan elkaar, er loopt een engelachtige vrouw rond, één van de muzikanten overlijdt, de man die het gebouw wil overkopen komt langs, kortom, Altman heeft genoeg lijntjes tot zijn beschikking die makkelijk tot een volwaardig plot uitgewerkt kunnen worden.
Dat doet hij niet.
Altman wil gaan voor een sfeerfilm, het gevoel van het laatste feestje oproepen, de laatste keer dat iedereen zijn kunstje mag vertonen. Het thema, dat het eind in zicht is, werkt hij uit via de personages. Zo schrijft Lola Johnson gedichten waarin de dood centraal staat, claimt de mysterieuze vrouw dat ze eigenlijk dood is en haalt de moeder van Lola Johnson herinneringen op aan haar eigen kindertijd.
De melancholische stemming is niet de voornaamste reden waarom ik A Prairie Home Companion zo mooi vind, dat heeft vooral te maken met de stijl die Altman hanteert. Lange shots waarin op het eerste gezicht niks interessants gebeurt. Personages die door elkaar praten. Handelingen die ter plekke geïmproviseerd lijken. Neem nou de scène waarin Molly de tekst voor het volgende optreden aan JK moet geven, maar zo snel de juiste papieren niet kan vinden. JK besluit dan maar de tijd te vullen met reclame en probeert die zo lang mogelijk te rekken. Intussen staan er ook twee zangeressen af te wachten en besluit één van hen JK te “helpen” door de reclame een absurde draai te geven. Er is een geluidsman die de reclames voorziet van geluidseffecten en is gedwongen kettingzagen, apen en kelderdeuren die op slot gaan tot leven te brengen. Molly rent op de achtergrond heen en weer om de juiste tekst te vinden.
Dit gaat minutenlang zo door. Chaotisch, rommelig , menselijk, energiek, serieus, ontroerend en erg grappig. Het is de perfecte manier om A Prairie Home Campanion samen te vatten en een waardig afscheid van een filmmaker.
Robert Altman/Kevin Kline en Garisson Keillor