Als kattenpersoon neem je een flink bak aan vooroordelen mee als je een kattendocumentaire gaat kijken. Niks schattigers dan die scherpe kattenogen, de roze snoet en de aaibaarheid van deze wezentjes. In Kedi nemen de filmmakers het publiek mee naar Istanboel, waar duizenden katten over straat rondzwerven. De inwoners nemen met liefde de zorg van de miauwende pluizenbollen op zich. Intussen richten de filmers zich op de emotionele band die de mensen met de katten hebben. 

Neem nou die vrouw die tientallen katten in huis heeft genomen. Voor haar is het therapie om voor ze te zorgen. Pas als de katten zijn hersteld is ook zij hersteld. Een mooie gedachte, maar als ik die katten zo zie, vraag ik mij af of ze gewoon honger hebben. Hoe menselijk die ogen ook kunnen ogen, het blijven dieren die handelen naar instinct. Als ze honger hebben en ze zien voedsel, dan gaan ze daar op af. Simpel. Voor de vrouw kan dit prima therapie zijn, ik denk dat de katten gewoonweg gevoederd willen worden.

En wat te denken van die man met de muts, lange haren en ongeschoren gezicht, die dagelijks naar de haven komt om een groepje kittens melk te geven. Als hij niet doet doet niemand het. Waarom? Jaren geleden was hij alles kwijtgeraakt, tot hij in de haven zag hoe een kat naar een portemonnee staarde. In deze portemonnee bleek genoeg geld te zitten om wat schulden af te lossen. Een teken van God, kon niet anders. Dat een flinke portie toeval hier geen onbelangrijke rol speelt en hij ook de portemonnee had kunnen retourneren naar de rechtmatige eigenaar, wordt buiten beschouwing gelaten.

Een meer pittig geval is “psychokat” die niet duldt dat haar man met andere vrouwtjes miauwt. Of naar ze kijkt. Of dat andere katten haar territorium betreden. Als één van deze drie gevallen zich daadwerkelijk voordoet begint ze te blazen, laat haar tanden zien, zet een dikke staart op, je weet dat het tijd is om te vertrekken. Toch wordt met liefde over haar gesproken en wordt haar agressieve natuur beschreven als “vechten voor haar vrijheid”. Ze zoekt regelmatig de aandacht van een man op die haar “harde liefde” prijst.

Kedi is geen documentaire voor de sceptici onder ons, wel heeft het een kloppend hart. De verzorgers en bewonderaars worstelen zelf met problemen, het verzorgen van de katten is een aangename uitlaatklep. Via de katten leren we de mensen kennen die zich met hart en ziel over ze ontfermen. De een heeft zich zo uit een burnout gevochten, de ander vindt het gevoel van liefde weer terug. Het maakt niemand wat uit dat het eigenzinnige beesten zijn. In die scherpe kattenogen vinden ze troost en dat is alles wat ze nodig hebben.

Ceyda Torun/heel veel katten