Judy, een konijn, is vastberaden om naar Zootropolis af te reizen en daar de eerste konijn te worden die bij het politiekorps gaat. De makers hebben hun creativiteit op deze fictieve stad losgelaten en het wemelt er van de fantastische details. Giraffes die van speciale voorzieningen gebruik moet maken om zo eten of drinken bij een kraampje te halen. Muizen die in minidorp wonen. Een ijswinkel waar olifanten ijs met hun serveren en verplicht een plastic hoes om hun slurf moeten dragen. Judy moet zich intussen staande zien te houden tussen hoongelach en spot als ze bij het korps zit. Ze geeft zich niet zomaar gewonnen, en met de hulp van een vos, Nick, bijt ze zich vast in een mysterieuze vermissingszaak.

De makers hebben goed begrepen dat als je het verhalenpad goed afloopt je het je kan veroorloven om af te dwalen. Een briljant bijvoorbeeld is wanneer Judy en Nick een kenteken gaan opvragen bij een luiaard. Zijn naam is Flash. En Flash is zo ontzettend traag dat zelfs een eeuwigheid duurt om met zijn ogen te knipperen. De traagheid voegt helemaal niks toe aan het verhaal. Wel is het waanzinnig grappig en komen de makers na de scène weer terug bij de hoofdlijn.

Ergens is het verrassend dat Zootropolis werkt en door critici de hemel in is geprezen. Het verhaal is niet vernieuwend. Het laat zich raden hoe het afloopt. De thema’s zijn zo oud als de weg naar Rome. Eigenlijk is het formulewerk. Maar dan wel formulewerk wat met zoveel liefde, toewijding en concentratie wordt toegepast, dat het onmogelijk is er niet in mee te gaan. Het is als het enthousiasme van Judy. Vanaf het begin werkt die zo aanstekelijk dat je geneigd bent zelf de deur uit te rennen om je eigen dromen achterna te gaan.

En er is nog iets waardoor Zootropolis zich weet te onderscheiden als animatiefilm. Hoe simpel en voorspelbaar het ook is, de humor is niet altijd geschikt voor kinderen. Er worden verschillende genres gecombineerd waardoor de sferen en stemmingen veranderen. Het is komisch, maar ook dramatisch, spannend en er wordt een vleugje romantiek gebruikt. De personages hebben stuk voor stuk een achtergrond en motivatie (soms komt het wat bruusk over, zoals het verhaal van Nick) waardoor ze een emotionele kern hebben. Kinderen hebben genoeg aan zwartwit personages, de nuances in Zootropolis geven de film iets menselijks. Je zou dit verhaal bij wijze van spreken kunnen vertalen naar een echte film met echte mensen. Het is één van de betere animatiefilms die door Disney is uitgebracht.

Byron Howard, Rich Moore en Jared Bush/Ginnifer Goodman en Jason Bateman