F. Akoel is werkzaam bij de afdeling “Omgangsverboden voor filmmakers met genres” bij het Ministerie van Film. In dit verslag beschrijft hij het geval van Demon Inside, een Spaanstalige horrorfilm van Alfonso Pineda Ulloa. Paz Vega speelt hierin de hoofdrol.

“Horror. Ja. Eén van de eerste filmgenres. Vroeger werd horror gezien als een mengelmoes aan bijeengeraapte resten die in een potje werden gegooid. Een gruwelijk trauma, bovennatuurlijke krachten, een gestoorde buur, de aanwezigheid van een onbekende dreiging en toenemende vervreemding van de buitenwereld, paranoia, bloed, flashbacks naar vroeger, nachtmerries, het is allemaal terug te vinden in de vroegste horrorfilms, of ze nu gingen over monsters, innerlijke demonen of seriemoordenaars. Maar wat wilde dit genre nu zeggen? Wat was, om er maar eens een term in te gooien, het “doel”? We zijn wat jaren verder en gelukkig zijn de meningen veranderd. Horror mag nu eindelijk cool worden gevonden. Dit betekent niet dat iedereen ermee moet omgaan. Zoals Alfonso Pineda Ulloa. Mijn God. Zelden hebben mijn ogen zo’n pijn gedaan bij mishandeling van een genre. Demon Inside gaat over een vrouw, Marta. Ze heeft bovennatuurlijke gaven, maar kan niet voorzien dat ze slachtoffer wordt van een verkrachting. Ze komt terecht in een gesticht, jaren later komt ze eruit en gaat wonen in een appartement. Overdag bespiedt ze haar gestoorde buurvrouw. ’s Nachts denkt ze haar verkrachter in de straat te zien. Als ze slaapt heeft ze nachtmerries over een ervaring die ze als kind had. Omdat dit natuurlijk niet genoeg is kruipt er nog iets rond in het appartement. Ik vraag mij af of Ulloa ooit gehoord heeft van het woordje “focus”. De lijnen over de verkrachter, de buurvrouw en de vreemde aanwezigheid krijgen elk steeds een beetje aandacht, maar worden nauwelijks uitgewerkt. Hoofdrolspeelster Paz Vega doet haar best om de gebroken Marta te spelen. Ik ga er echt vanuit dat zij haar uiterste best doet. Ze komt alleen niet verder dan glazig voor zich uitkijken en op haar vinger bijten. Wat weten we over haar? Niks. Ze maakt geen verandering door, ze is eendimensionaal. Net als de film trouwens. Ulloa mag beeldend dan erg sterk zijn – de bloederige badkamerscène is prachtig – hij presteert het om geen enkele spanning op te roepen. Best problematisch voor een horrorfilm. Demon Inside bestaat uit clichématige, lege, pretentieuze bouwblokken die op klunzige wijze aan elkaar zijn gelijmd. Ik hoor Ulloa bijna roepen ‘kijk mensen, een horrorfilm met alles wat jullie zo cool vinden!’ Nee, Ulloa, zo werkt dat niet. En je redt het niet door op het eind met een plotwending te komen waarin elke vorm van logica het opgeeft en het verhaal verlaat. Je hebt misschien de blokken, je mist het inzicht van wat een horrorfilm goed maakt. Jij krijgt bij deze een omgangsverbod voor het horrorgenre. Doe mij en iedereen een lol en doe dit nooit meer.

Met vriendelijke groet,

F. Akoel.”

Alfonso Pineda Ulloa/Paz Vega en Alfonso Herrera