Ik heb een zwak voor Josh Radnor, die in How I Met Your Mother een voor mij herkenbaar personage speelt. Ik wist dat hij ook iets met muziek doet en op Broadway heeft gestaan, maar niet dat hij zelf een film heeft geregisseerd. Happythankyoumoreplease heet zijn debuut. Hij schreef het script, nam de regie op zich en vulde ook maar meteen de hoofdrol in. Hij schiet uit de startblokken als de neurotische, chaotische Sam die veel te laat is voor een afspraak bij een uitgever. Om de wanorde compleet te maken kruist zijn pad dat van Rosheen, een jongetje dat niet meer terug wil naar huis. Als hij dan voor de uitgever zit, heeft die twee punten van feedback: het personage is niet bijster bijzonder en misschien moet Sam meer oefenen met de romanvorm. Daarvoor gelden nu eenmaal andere eisen dan voor een kort verhaal. 

De intro heeft zo’n vreselijk geforceerd “oh kijk mij eens de stuntel uithangen” gehalte, dat ik moeite heb mij in Sam te verplaatsen. Gelukkig zijn er nog andere personages. Annie, de beste vriendin van Sam, heeft een auto-immuunziekte en worstelt met haar liefdesleven. Het stelletje Mary en Charlie dreigt uit elkaar te groeien. En dan is er nog de serveerster Mississippi op wie Sam een oogje krijgt. Het zijn nogal huilerige, dolende types en ik vind het lastig een binding met ze te krijgen. In het begin wordt verteld dat Sam met zijn schrijfwerk de stem van een generatie vertolkt. Zou Radnor ook zoiets voor ogen staan…?

Hoe meer Happythankyoumoreplease vordert, hoe meer de film zich lijkt te ontspannen. Sam komt tot rust en weet zowaar te glimlachen. De personages geven  zichzelf bloot. Het blijkt zowaar een aangename filmervaring te zijn, met fijne, intieme scènes. Ik heb het idee dat Radnor halverwege de film besloot de teugels wat te laten vieren. De acteurs lijken meer te improviseren. Teksten komen er losjes uit, alsof ze ter plekke zijn bedacht, de emoties voelen natuurlijk. Als Max en Sam in beeld verschijnen heerst een lekkere chemie tussen ze. Radnor lijkt de camera ergens neer te hebben gezet om vervolgens aan Malin Äkerman uit te leggen waar de scène over gaat. De camera loopt, laten we zien wat eruitkomt.

Happythankyoumoreplease doet in structuur denken aan een verhalenbundel waarin de verhalen elkaar snijden of terloops raken. Dat doet Radnor erg goed. Volgende keer moet hij wel zijn personages meer verdieping geven, ze steviger neerzetten. Misschien dat hij dan een generatiefilm weet te maken.

Josh Radnor/Josh Radnor en Malin Äkerman