Als het gaat om een “horrorsatire” ben ik voorzichtig. Er zijn wel wat parels te vinden, het meeste is rotzooi met flauwe, makkelijke grappen. The Final Girls mikt een niveau hoger en scoort een schot in de bloedige roos. Een groepje jongeren komt op bizarre wijze terecht in de cultklassieker Camp Bloodbath, een slasher die zich afspeelt in de jaren tachtig. Dit zorgt voor heerlijk ongemakkelijke humor. Over de top acteerwerk versus natuurlijk, taalgebruik uit de jaren tachtig tegenover dat van nu, verschil in kleren, alles wordt uit de kast getrokken voor de nodige grappen. Maar voor we op dat punt zijn gekomen moet The Final Girls de basis leggen. Max (een sterke rol van Taissa Farmiga) raakt met haar moeder – een cultactrice die ooit in Camp Bloodbath heeft gespeeld – betrokken bij een auto ongeluk. Max overleeft het, haar moeder niet.

Drie jaar later wordt Max onder lichte dwang uitgenodigd voor een vertoning van Camp Bloodbath. Als er in de bioscoop brand uitbreekt vluchten zij en haar vrienden Duncan, Vicki, Chris en Gertie via het scherm naar buiten. En belanden letterlijk in de wereld van Camp Bloodbath. En dat betekent dat Max haar moeder weer ziet.

Dit is het punt waarop The Final Girls echt leuk wordt. Adam Devine, die kenners zullen kennen als Adam Demamp van Workaholics, speelt één van de personages uit Camp Bloodbath en laat geen moment onbenut voor foute seksgrappen. Hij brengt ze met zoveel overtuiging dat hij met de botste opmerkingen weet weg te komen. Duncan is weer een groot fan van de cultfilm en geniet zichtbaar van deze ervaring. Ook als iemand aan de machete van de seriemoordenaar wordt geregen, blijft hij met glinsterende ogen toekijken. Angela Trimbur is de naïeveling die naar mannelijke lichamen snakt. Haar hyperactieve striptease om de seriemoordenaar te “lokken” is waanzinnig grappig.

De makers geven de film nog een extra mindfuckgehalte door de wereld van Camp Bloodbath zijn eigen regels te geven. Als Max en haar vrienden van het gescripte pad afwijken, komen ze terecht in een loop. De scène blijft zich net zo lang herhalen totdat ze weer meedoen met het verhaal. Ook de slowmotion en flashback worden met een hele vette knipoog benaderd. Wel jammer dat de makers gaan vals spelen, waardoor het script aan kracht inboet.

Wat The Final Girls het vlees aan de botten geeft is het rouwverhaal van Max. Farmiga weet het verdriet van haar personage mooi te verbeelden (waterige ogen, geladen stiltes) en laat zien hoe Max worstelt met haar positie. Immers, haar moeder is hier ook nog een kind. De film kan gezien worden als het rouwproces waar Max doorheen gaat, een laatste kans om haar moeder levend te houden. Tussen de moordpartijen en grappen door is dit de emotionele kern van de film. Hoe absurd die eigenlijk ook is.

Todd Strauss-Schulson/Taissa Farmiga en Malin Akerman