Vergeet

Vergeet Angelina

Vergeet Angelina Jolie

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik fan van Rachael

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten 

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is Robbie Amell, die het personage Renton vertolkt. Hij wordt steeds wakker op dezelfde dag, dezelfde tijd. En steeds weer krijgen hij en zijn vriendin Hannah te maken met een groep gemaskerde indringers. Hun doel: de

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is Robbie Amell, die het personage Renton vertolkt. Hij wordt steeds wakker op dezelfde dag, dezelfde tijd. En steeds weer krijgen hij en zijn vriendin Hannah te maken met een groep gemaskerde indringers. Hun doel: de machine waar Renton aan heeft gewerkt. Als Renton doorkrijgt dat hij vastzit in een tijdslus, begint een zenuwslopende strijd tegen de tijd. Als meer mensen lucht krijgen van deze loop, krijgt deze strijd een cerebraal karakter.

Al in de eerste minuten laat regisseur Tony Elliott zien dat deze film een volbloed mindfuck is. Twee keer achter

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is Robbie Amell, die het personage Renton vertolkt. Hij wordt steeds wakker op dezelfde dag, dezelfde tijd. En steeds weer krijgen hij en zijn vriendin Hannah te maken met een groep gemaskerde indringers. Hun doel: de machine waar Renton aan heeft gewerkt. Als Renton doorkrijgt dat hij vastzit in een tijdslus, begint een zenuwslopende strijd tegen de tijd. Als meer mensen lucht krijgen van deze loop, krijgt deze strijd een cerebraal karakter.

Al in de eerste minuten laat regisseur Tony Elliott zien dat deze film een volbloed mindfuck is. Twee keer achter elkaar wordt Renton wakker in bed, naast zijn geliefde Hannah, en twee keer wordt zijn slaapkamer bruut bestormd door de gemaskerde indringers. Omdat de eerste twee herhalingen elkaar zo snel opvolgen, word je direct meegezogen in het gekmakende effect van de herhaling.

Het heeft ook een gevaarlijk zijeffect omdat in het begin van ARQ nauwelijks een touw aan het verhaal is vast te knopen. Er worden namen genoemd, maar wie is wie? Wat is die ARQ? Wat is Torus en Bloc? Wat is er buiten aan de hand? Door het tempo,

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is Robbie Amell, die het personage Renton vertolkt. Hij wordt steeds wakker op dezelfde dag, dezelfde tijd. En steeds weer krijgen hij en zijn vriendin Hannah te maken met een groep gemaskerde indringers. Hun doel: de machine waar Renton aan heeft gewerkt. Als Renton doorkrijgt dat hij vastzit in een tijdslus, begint een zenuwslopende strijd tegen de tijd. Als meer mensen lucht krijgen van deze loop, krijgt deze strijd een cerebraal karakter.

Al in de eerste minuten laat regisseur Tony Elliott zien dat deze film een volbloed mindfuck is. Twee keer achter elkaar wordt Renton wakker in bed, naast zijn geliefde Hannah, en twee keer wordt zijn slaapkamer bruut bestormd door de gemaskerde indringers. Omdat de eerste twee herhalingen elkaar zo snel opvolgen, word je direct meegezogen in het gekmakende effect van de herhaling.

Het heeft ook een gevaarlijk zijeffect omdat in het begin van ARQ nauwelijks een touw aan het verhaal is vast te knopen. Er worden namen genoemd, maar wie is wie? Wat is die ARQ? Wat is Torus en Bloc? Wat is er buiten aan de hand? Door het tempo, de pompende soundtrack en de groezelige sfeer van het decor, weet ARQ wel genoeg te fascineren om je aandacht vast te houden. En zo, stukje bij stukje, ontvouwt de plot zich. Na elke repetitie wordt steeds duidelijker wat er precies aan de hand is. De wereld zit in de wurgende greep van een energieoorlog. De ARQ kan het beslissende duwtje geven voor één van de partijen.

Elliott gebruikt de tijdslus niet alleen om de dag steeds te herhalen, hij gebruikt het ook om de vertelwijze te beïnvloeden. Hoe meer personages in de lus terechtkomen, hoe meer kennisvoorsprong er ontstaat en hoe complexer het verhaal wordt. Om het nog erger te maken laat de ARQ de tijd in de lus ook nog eens versnellen. Het gevaar heerst dat een film zich in zijn eigen staart bijt en vol plotgaten komt te zitten, Elliott heeft stevig grip op het

Vergeet Angelina Jolie als actieheldin. Sinds Jessica Jones ben ik van fan Rachael Taylor, een stoere badass die zowel kan vechten als haar kwetsbaarheid kan tonen. Als ik haar naam voorbij zie komen bij een sciencefictionfilm, wil ik die natuurlijk zien. Het gaat om ARQ, wederom een film uit de stal van Netflix. Eigenlijke hoofdrolspeler is Robbie Amell, die het personage Renton vertolkt. Hij wordt steeds wakker op dezelfde dag, dezelfde tijd. En steeds weer krijgen hij en zijn vriendin Hannah te maken met een groep gemaskerde indringers. Hun doel: de machine waar Renton aan heeft gewerkt. Als Renton doorkrijgt dat hij vastzit in een tijdslus, begint een zenuwslopende strijd tegen de tijd. Als meer mensen lucht krijgen van deze loop, krijgt deze strijd een cerebraal karakter.

Al in de eerste minuten laat regisseur Tony Elliott zien dat deze film een volbloed mindfuck is. Twee keer achter elkaar wordt Renton wakker in bed, naast zijn geliefde Hannah, en twee keer wordt zijn slaapkamer bruut bestormd door de gemaskerde indringers. Omdat de eerste twee herhalingen elkaar zo snel opvolgen, word je direct meegezogen in het gekmakende effect van de herhaling.

Het heeft ook een gevaarlijk zijeffect omdat in het begin van ARQ nauwelijks een touw aan het verhaal is vast te knopen. Er worden namen genoemd, maar wie is wie? Wat is die ARQ? Wat is Torus en Bloc? Wat is er buiten aan de hand? Door het tempo, de pompende soundtrack en de groezelige sfeer van het decor, weet ARQ wel genoeg te fascineren om je aandacht vast te houden. En zo, stukje bij stukje, ontvouwt de plot zich. Na elke repetitie wordt steeds duidelijker wat er precies aan de hand is. De wereld zit in de wurgende greep van een energieoorlog. De ARQ kan het beslissende duwtje geven voor één van de partijen.

Elliott gebruikt de tijdslus niet alleen om de dag steeds te herhalen, hij gebruikt het ook om de vertelwijze te beïnvloeden. Hoe meer personages in de lus terechtkomen, hoe meer kennisvoorsprong er ontstaat en hoe complexer het verhaal wordt. Om het nog erger te maken laat de ARQ de tijd in de lus ook nog eens versnellen. Het gevaar heerst dat een film zich in zijn eigen staart bijt en vol plotgaten komt te zitten, Elliott heeft stevig grip op het verhaal. Er ontstaan steeds meer plottwists en de spanning wordt alleen maar hoger.

ARQ is nog het best te vergelijken met een game waarin je net zolang moet puzzelen tot het verhaal klopt. Het nadeel is dat je als kijker geen invloed hebt op de actie, maar zo erg is dat niet. En Taylor bewijst prima haar mannetje te kunnen staan in een cast vol testosteron.

Tony Elliott/Robbie Amell en Rachael Taylor