Toen ik gisteravond klaar was met mijn recensies zat ik nog wat in een kastje te snuffelen. Tot mijn verbazing stuitte ik op een stapeltje comics. Vier van Marvel (Wolverine en Spiderman) en twee van Teenage Mutant Ninja Turtles. Als ik de voorkanten bestudeer, komen de herinneringen weer naar boven.

Laat ik beginnen met de oudste, die van de Teenage Mutant Ninja Turtles, 1994 en 1995. Ik zat toen nog op de basisschool. Ik was vijf jaar en maakte kennis met de boeken van Paul van Loon. Ik kreeg de comics van mijn ouders en raakte helemaal opgewonden van de tekeningen. Er werd in gevochten, er kwam lastige taal in voor (“de oorlog van de kinderen van het licht en de kinderen van de duisternis” vond ik vrij pittig) en dat prikkelde mijn verbeelding. Het grote nadeel was alleen dat dit series waren en ik altijd maar een stukje meekreeg. Nu nog begrijp ik niks van het verhaal. Figuren komen en gaan, er worden verhaallijnen aangehaald, de samenhang is niet echt aanwezig.

De afbeeldingen riepen genoeg associaties op. In het verhaal over de Animus bijvoorbeeld wordt dat demonische wezen op de eerste pagina getoond. Een wezen met een Alienachtig hoofd, rode ogen en een enorme bek vol tanden. Het zou zich zeer comfortabel voelen in de wereld van Lovecraft. En al het rook dat hem omringd, alsof de tekenaars het gevoel van een nachtmerrie willen benadrukken. En wat te denken van Golani, die zich meteen opwerpt als verdedigster van de staat Israel (ik zou bijna denken dat hier politieke subtext achterzit). Een vrouwelijk blauw wezen, met op haar hoofd een lange uitstulping dat eindigt in een spitse punt. Reken maar dat dit de al rijke verbeelding van een vijfjarig jongetje deed vlammen.

De vier andere comics dateren uit 2000 en 2001, de periode waarin ik naar de middelbare school ging. Ik was twaalf. Ik ontdekte het oeuvre van Stephen King en maakte kennis met de surrealistische wereld van David Lynch. De grenzen van mijn verbeelding werden dus stevig opgerekt. In die tijd kruisten vier comics mijn pad. Marvel zei mij niks, Spiderman en Wolverine des te meer. In de comics knapt Wolverine bijna uit zijn pak door de hoeveelheid spieren en rijgt zijn vijanden aan zijn klauwen, Peter Parker worstelt met psychologische conflicten. Het gaat allemaal net even wat dieper en het is een stuk donkerder. Bloederiger. Gewelddadiger.

Als ik de tekeningen van de Teenage Mutant Ninja Turtles vergelijk met die van Marvel, hebben die eerste een naïeve uitstraling. Er gebeuren nog genoeg dramatische dingen, de tekeningen zijn (relatief) simpel. Die van Marvel hebben veel meer details waardoor het realisme wordt benadrukt. Er worden ook donkerdere kleuren in gebruikt, wat het gevoel van filmnoir oproept. Deze vergelijking kan ik doortrekken naar mijn eigen leven. Op de basisschool was ik een naïef jongetje met een monsterlijke fantasie, het leven was nog simpel. Op de middelbare school werd het leven complexer en werd mijn verbeelding gevuld met monsters, psychopaten en het surrealisme.

Voor de fase waarin ik nu zit zou natuurlijk ook een comic moeten zijn. Ik vraag mij af welke.