Een zogenaamde “Netflix Original” die medewerking heeft gehad van de broers Duplass. Wie deze naam niet kent, Mark Duplass heeft eerder Creep gemaakt, een zwartgallige psychologische thriller/komedie/drama. Take Me heeft eenzelfde soort toon en sfeer, het verschil zit hem in de look: had Creep iets weg van een uit de hand gelopen vriendenproject, Take Me ziet er veel gelikter uit. Gelukkig geldt dat niet voor de inhoud. Ray Moody (Pat Healy, eveneens de regisseur) heeft een bedrijf dat is gespecialiseerd in… kidnappings. Hij ziet het niet als een traumatische ervaring, eerder als een onconventioneel hulpmiddel. Hij wil mensen helpen. Die man met overgewicht bijvoorbeeld stelt zelf een ontvoering voor als hij langs gaat bij de snackbar. Dan laat hij zich zo bang maken door Ray, dat hij het voortaan houdt bij salades. Beetje vergezocht, maar het werkt.

De zaak loopt toch niet helemaal lekker en Ray worstelt met het betalen van rekeningen. Een telefoontje van een toekomstige klant, Anna St. Clair, biedt nieuwe perspectieven. Zij betaalt Ray drieduizend dollar als hij haar een weekend lang ontvoert, de stuipen op het lijf jaagt en een klap geeft. Het gaat tegen Rays regels en principes in, maar hé, het is behoorlijk wat geld. Hij stemt in. Als hij Anna ontvoert, doet zij alsof ze van niks weet. Tot blijkt dat ze écht van niks weet.

Take Me laat Ray en Anna de film lang (bek)vechten als in een ouderwetse screwball komedie. Anna is de sterke van de twee en laat zich lastig de mond snoeren. Als Ray vertelt over zijn leven, dat hij alleen maar mensen wil helpen, kijkt Anna hem strak aan en zegt “bullshit”. Zij mag dan het slachtoffer zijn, ze is het best te vergelijken met een leeuwin. Zo ligt ze rustig op de grond, dan bijt ze genadeloos toe. Ray is meer een goeiige sukkel die zijn leven terug op de rails wil zetten.

De film laat zich lastig in een hokje stoppen en verandert per scène haast van toon. Hebben we nu te maken met een zwarte komedie? Gaat het richting een psychologisch drama of thriller? Hoe goed kunnen we Ray vertrouwen? Is hij niet stiekem knettergek? Wat voor spel speelt Anna? Het is bijna onmogelijk om grip te krijgen op Take Me, die de ene na de andere scherpe bocht neemt.

De grootste troef is zonder twijfel Taylor Schilling, die als Anna een kameleontisch optreden geeft. Ze gaat van bang naar boos, van schuchter naar grofgebekt, vecht terug, houdt zich van het domme en weet in Rays hoofd te kruipen. Hij wordt zichtbaar wanhopiger en heeft geen idee wat hij met haar aan moet. Zeker in de tweede helft, als Anna pesterig op oude wonden gaat drukken, is het maar de vraag wanneer zijn grens is bereikt. Schilling zet Anna neer als een onvoorspelbare, doodenge vrouw en geeft Take Me zo een heerlijk duistere lading.

Dit is geen makkelijke film en het zal de meningen verdelen. Take Me schuurt, knarst en kraakt. Het is vergezocht, rekt moralistische grenzen op en laat je achter met een verbijsterend einde. Kijken.

Pat Healy/Pat Healy en Taylor Schilling