Voor mijn verjaardag heb ik het boek 1001 Movies You Must See Before You Die gekregen. Op dit moment red ik nog net de voordeur van mijn huis, dus misschien is het een idee om deze monsterlijke encyclopedie er eens op na te slaan. Hell, ik heb er gewoon een hele nieuwe categorie bij gemaakt: 1001 Movies You Must See Before You Die. Ik ga eens zien of ze hun plek in dit boek verdiend hebben. We beginnen met een klassieker uit de jaren negentig: Pretty Woman. Richard Gere is de zakenman Edward die dicht tegen een inzinking aan zit, Julia Roberts het hoertje die zijn hart verovert. Het startpunt is Edward. Hij moet een bedrijf overnemen om het daarna in stukjes weer te verkopen. In een vlaag van verstandverbijstering(?) ontvlucht hij de zakelijke bijeenkomst en komt op Hollywood Boulevard terecht. Geheel toevallig kruist hij het pad van Vivian, die met felrode lippenstift en schaarse kleding klantjes binnen hengelt. Edward wil gewoon terug naar huis. Zij wijst hem de weg en blijft bij hem rondhangen. Natuurlijk blijven ze gedurende de film bij elkaar blijven en bloeit er iets moois tussen ze op.

Ik ben zelf geen expert op het gebied van de zelfkant van Amerika, noch weet ik het reilen en zeilen van de prostitutie in dit land. Toch heb ik het gevoel dat Pretty Woman van die twee thema’s wel een erg rooskleurig beeld weergeeft. De makers brengen nog in het begon de gevaren van drugs in beeld, verder wordt de aandacht gevestigd op Edward en Vivian.

Roberts mocht dan genomineerd zijn voor het begeerde gouden beeldje (ik vond haar niet zo sterk, maar goed…), het is Gere als de introverte Edward die mij fascineert. Hij weet te overtuigen als berekenende zakenman die zich gaat beseffen dat er meer is in het leven dan alleen geld. Dat niet alles gepland hoeft te worden, dat je zaken ook aan het toeval mag overlaten. Zien we hem in het begin nog rondrijden in een limo, tegen het eind loopt hij met blote voeten op het gras. Origineel is het niet, Gere weet het fijn neer te zetten.

Volgens bronnen zou Pretty Woman eigenlijk een donker verhaal moeten zijn, als waarschuwing tegen drugs. De makers hebben duidelijk gekozen voor een lichtvoetige aanpak met zo nu en dan een zwaaiende vinger. Dit wil weleens schuren. We krijgen wel de gevaren van drugs mee, Pretty Woman wil zijn publiek niet afstoten. Zodra er donderwolken verschijnen, breekt alweer de zon door. Is er iemand aan drugs overleden? Eigen schuld, kom we gaan weer verder met ons liefdesverhaal! We zitten in de kamer van een hoertje? Laten we ervoor zorgen dat ze een beetje aantoonbaar is. Niks over de pooiers, naalden in armen, of de gevaren van driftige klanten. Het moet wel leuk blijven natuurlijk.

En toegegeven, de film gaat er net zo soepel in als dat Vivian geld uitgeeft. Ik beschouw Pretty Woman eerder als een guilty pleasure, zo’n titel die je op een verveelde zondagavond nog eens opzet. Of je deze film nog voor je dood gezien moet hebben? Ik heb niet het gevoel iets te hebben gemist.

Gerry Marshall/Richard Gere en Julia Roberts