Als Ik Omhels Je met 1000 Armen begint krijg ik een flashback naar die andere verfilming van Giphart: Ik ook van jou. Ook een verhaal over iemand die schrijver wil worden (het hoofdpersonage Giph in deze verfilming is al gedebuteerd, dat wel) en naar het buitenland trekt voor escapisme. De grote verschillen: er is nu ook een stervende moeder. En in plaats van Antonie Kamerling, Beau van Erven Dorens en Angela Schijf hebben we nu Tijn Docter, Halina Reijn, Carice van Houten en Tygo Gernandt. Het acteerniveau is niet meteen torenhoog (op Gernandt na uiteraard), de aanwezigheid van deze acteurs is sterker. Maar de film wordt pas echt interessant als we teruggaan in de tijd, wanneer Giphs moeder het leven niet meer ziet zitten.
Giphs moeder worstelt met MS en heeft besloten dat haar leven op deze manier niet meer vol te houden is. Ze wil dood. Over een half jaar. Best pittig nieuws om aan je kinderen te verkondigen. Giph is introvert, weet niet goed wat hij met de situatie aan moet en praat er nauwelijks over. Dit tot grote irritatie van zijn vriendin Samarinde. Hoe meer zij probeert zijn dikke schild te breken, hoe groter zijn weerstand wordt. Een mooi voorbeeld is de scène waarin Giph zijn douchecabine molt en Samarinde met grote ogen binnenkomt. “Ik moest mij even afreageren” zegt Giph droogjes. Het gevolg: hoog oplopende ruzies. Pas als Giph tot het uiterste wordt gedreven knapt hij. Op die momenten komt de film binnen. Het vormt de emotionele kern van de film.
De makers willen nog meer in Ik Omhels Je met 1000 Armen stoppen. Een portret van zuipende en neukende jongeren, een generatiekloof, maar dit komt niet echt over. De acteerprestaties zijn goed. Tussen de acteurs heerst een sterke chemie. Het maakt een discussie over piemels humoristisch, en het is wel vermakelijk om te zien hoe ze zich weer in één of andere tent in het feestgedruis storten. Het is ook typerend voor het werk van Giphart. Maar het gaat op de zenuwen werken. Ze lijken verder niks anders te doen dan dronken worden en met anderen het bed in te duiken. Laat ze lekker één keer losgaan en concentreer je voor de rest op de moeder en Giph.
Ik heb vandaag de perfecte samenvatting gehoord als het gaat om de Nederlandse literatuur: er gaat iemand dood, iemand wordt verliefd, iemand gaat vreemd. Het is wel erg kort door bocht om de verfilming van Ik Omhels Je met 1000 Armen op deze manier te omschrijven, toch komt het daar op neer. Ergens daaronder ligt een rouwverhaal begraven, over een kind dat afscheid moet nemen van zijn moeder. Als dat deel meer naar voren was gekomen, zou Ik Omhels Je met 1000 Armen veel sterker zijn geweest.
11-7-2017/Willem van de Sande Bakhuyzen/Tijn Docter en Carice van Houten
Ik weet nog dat ik destijds heel boos was over deze verfilming. De twee uiteenlopende type verhaallijnen, jongeren op vakantie en de euthanasie van een moeder werkte in het boek heel mooi. Ik vond het een heel sterk en ontroerend boek van Giphart. Deze verfilming veranderde enkele karakters, verhaallijnen en motivaties, en daardoor wekte die mooie balans juist niet meer. Ik schreef destijds dat als je toch niet van plan bent een boek als boek te verfilmen, waarom maak je dan niet gewoon je eigen filmscript?
Iedereen die deze film zag: please veroordeel het boek er niet om.