De voornaamste kritiek op The Doors is dat regisseur Oliver Stone een te eenzijdig beeld van zanger Jim Morrison laat zien. Hoofdrolspeler Val Kilmer mag dan de prestatie van zijn carrière geven, hij zet Morrison neer als een dronkelap, een clown die toevallig mooie liedteksten kan schrijven en een gouden strot heeft. Morrison was zoveel meer dan dat. Kijk maar naar de documentaire The Doors: When You’re Strange, ingesproken door Johnny Depp. Morrison was ook zachtaardig, verlegen, wist niet wat hij met al die aandacht moest. Als ik naar The Doors kijk, heb ik niet het idee dat dit een biopic is. Meer een reis door de tijd van flower power. En de acid rock van The Doors.

Er is één scène die voor mij de film samenvat. Het is het eerste optreden van The Doors in de Whisky a Go Go. De band staat te spelen op een hoog podium, de muzikanten baden in een grijze mist. Morrison, met een half ontbloot bovenlichaam, croont in de microfoon. De vrouwen in het publiek staan helemaal voorin, bijten net niet op hun lippen. De seksuele spanning is zo voelbaar dat je er rode oortjes van krijgt. Dan, tijdens het hoogtepunt van het nummer, schreeuwt Morrison: “mother! I want to fuck you!” Het veroorzaakt een schok door de zaal. Morrison springt als een gek rond op het podium, de band svoert het tempo op, en hij zakt in elkaar. De vrouwen reiken gillend naar zijn lichaam. Kilmers wellustige blik, zijn megalomane uitstraling op het podium, de acteur is griezelig geloofwaardig als de zanger. Het verbaast mij niets dat hij tijdens de opnames het gevoel kreeg bezeten te zijn door de geest van Morrison. Stone weet dit alles perfect vast te leggen.

The Doors gidst ons door een periode waarin drank, drugs en vrije liefde de hoofdrollen speelden. De band maakt onlosmakelijk deel uit van deze reis. Stone zorgt ervoor dat we de bluesy, psychedelische muziek niet alleen horen, maar ook ervaren. Hij stemt de hele filmstem af op de muziekstijl. Ietwat verwrongen camerastandpunten, kleuren die associaties oproepen met drugtrips, en een soundtrack die bestaat uit onder meer The Velvet Underground. De overgangen hebben een associatief karakter. Het ene moment zijn we in de woestijn, het andere moment geeft de band een nieuw optreden. Ik heb de muziek van The Doors nooit echt begrepen, een term als “acid rock” zei mij vrij weinig, dankzij The Doors besef ik dat je het moet voelen. De film heeft een zweterig gevoel. Je kan de sigaretten en whisky haast door het scherm heen ruiken en proeven. De band vormde de ultieme rebellie, Morrison was de Messias die zich tegen het systeem verzette en seks vertegenwoordigde. In plaats van een waarheidsgetrouw portret te maken van een band wier frontman op te jonge leeftijd overleed, heeft Stone gekozen voor een ervaringsfilm.

The Doors is eerder een tijdsdocument over een band die floreerde en vervolgens ten onder ging. Het ging mee met de flower en struikelde over de decadentie. Stone heeft dit visueel prachtig vastgelegd en daar mag echt wat meer waardering voor komen. Helemaal richting Kilmer.

7-7-2017/Oliver Stone/Val Kilmer en Meg Ryan