Ik had eerst zo mijn bedenkingen bij Baby Driver. De film is geschreven en geregisseerd door Edgar Wright en critici zijn fulltime bezig met loftuitingen. Hetzelfde gebeurde bij Moonlight. Die film vind ik erg mooi, maar niet meer dan dat. Omdat Baby Driver ook door veel van mijn medebloggers zeer positief is besproken, ben ik alsnog naar Kriterion gegaan om het zelf uit te zoeken. Ik ben van mening dat dit niet de beste film van Wright is, het is zeker één van de hoogtepunten van dit jaar. Alles aan Baby Driver klopt. Hoe het is gefilmd, gemonteerd, en natuurlijk de fantastische soundtrack. Hoofdrolspeler Ansel Elgort weet zijn personage Baby een heerlijke swag mee te geven die op de hele film uitstraalt. En dan is er ook Kevin Spacey als misdaadgenie en Jamie Foxx als psycho. Wright verspeelt geen tel de tijd en houdt van begin tot eind de teugels strak in handen.

Baby is een chauffeur die ervoor zorgt dat overvallen soepel verlopen. Hij zit in de auto af te wachten tot de bankovervallers klaar zijn met hun klus en playbackt mee met de muziek. Als de overvallers weer terugkomen aarzelt Baby geen moment en rijdt direct weg van de plaats delict. Er volgt een spectaculaire achtervolging met de politie, op het ritme van de muziek schakelen we steeds van perspectief. Een scène later gebruikt Wright één lang shot waarin Baby koffie haalt. Hij heeft zijn oortjes in, de Ipod staat op maximale volume. Alsof hij in een musical zit danst hij over de stoep, haalt de koffie en eindigt in het misdaadhol waar baas Doc de plannen voor de volgende klus uitlegt. Baby kijkt toe, Doc spuit fantastische oneliners. Baby Driver is nog maar amper begonnen, Wright heeft nu al zo’n zelfverzekerde toon neergezet dat ik verkocht ben. En het wordt alleen maar beter.

Wright heeft eerst naam gemaakt met liefdevolle parodiefilms, waarin het zombie- en de politiegenre op de hak werden genomen. Dit zijn geen parodieën die drijven op makkelijke humor. Er is aandacht besteedt aan de plot, de personages vertonen zowaar een glimp diepgang, en visueel is het een feest voor het oog. Baby Driver heeft eenzelfde soort gevoel, alleen is de toon scherper. Zo komt Jamie Foxx opdraven als de onberekenbare psycho Bats. Hoe cool Baby ook is, Bats is zo’n intens personage dat hij elke scène met gemak weet te stelen. Neem de restaurantscène bijvoorbeeld, zo na de eerste helft. Baby, Bats en twee andere leden van de groep zitten bij elkaar gepropt aan een tafeltje. Bats heeft het woord. Hij praat oh zo rustig, maar je voelt gewoon hoe explosief de situatie is.

Ook de achtergrond van Baby geeft de film een fijn randje. Baby’s ouders kwamen om bij een auto-ongeluk, waaraan hij tinnitus heeft overgehouden. De enige manier om de piep te overstemmen, is muziek. Dieper dat dit gaat Wright niet, maar het is voldoende om in Baby meer te zien dan een bordkartonnen chauffeur die altijd naar muziek luistert.

Wat Baby Driver afmaakt is hoe alles ritmisch klopt. De montage is afgestemd op de muziek en dit werkt vooral goed bij de achtervolgingen en actiescènes. Op deze manier weet Wright een heerlijke flow te creëren. Ook als Baby Driver in de tweede helft terechtkomt in een grimmige geweldsspiraal en verandert in een Bonnie en Clyde avontuur, houdt Wright vast aan zijn strakke ritme.

Er zijn ook minder goede dingen aan te wijzen. Niet alle grappen zijn goed en tegen het eind vraag ik mij af waar Wright naartoe wil. Dit verlaagt de swag van Baby Driver geenszins en ik raad dan ook iedereen deze film aan. En vooral: neem de soundtrack in huis! Brighton Rock zal voortaan het coolste nummer ooit zijn van Queen.

5-7-2017/Edgar Wright/Ansel Elgort en Lily James