Is er leven na de dood? Klopt het wat wordt gezegd over die tunnel en het licht? Geneeskundestudent Nelson besluit deze vragen te onderzoeken. Samen met zijn vrienden David Labraccio, Rachel Mannus, Randy Steckle en Joe Hurley waagt hij zich aan een gewaagd experiment: hij laat zich “flatlinen” om daarna weer gereanimeerd te worden. Voor ongeveer een minuut brengt hij een bezoek aan het schimmige dodenrijk en komt dan weer terug om verslag te doen van zijn trip. Het blijkt zo’n kick te geven dat er een ongezonde competitiestrijd tussen de vrienden ontstaat. Jij gaat één minuut? Dan ik anderhalf. Oh ja? Twee! Drie! Een nadeel van deze net-niet-dode-tripjes is dat iedereen met zijn of haar demonen te maken krijgt. En eenmaal opgeduikeld zijn die demonen niet van plan hun slachtoffers weer te laten gaan. Zijn die demonen echt, of slechts een bijverschijnsel van het “flatlinen”?
Veel films heb ik niet gezien van regisseur Joel Schumacher. Phantom of the Opera, Phone Booth, The Number 23 en nu kan ik daar ook Flatliners bij rekenen. Mijn nieuwsgierigheid is vooral gebaseerd op de cultstatus rondom deze film. Er spelen goede acteurs in mee, zoals Kiefer Sutherland, Julia Roberts en Kevin Bacon, en het verhaal trekt mij ook wel aan. De makers zullen er ongetwijfeld een filosofische laag in hebben verwerkt, die met de visuele flair van Schumacher prachtig verbeeld kan worden. Dat kan haast niet anders.
De beelden zien er inderdaad goed uit. Schumacher en cameraman Jan de Bont zorgen ervoor dat de wereld van Flatliners zowel spookachtig als dromerig en barok overkomt, als een spookhuis vol toeters en bellen die je in de betere pretparken tegenkomt. Er zijn scènes die zich in het daglicht afspelen, het voelt alsof de personages voornamelijk in het donker rondlopen. Het is een lekker duister, zweterig sfeertje, perfect om de hallucinaties van de personages zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen.
Maar het verhaal? Hoe zit het daarmee? Schumacher heeft perfect grip op het uiterlijk van de film, inhoudelijk is het zwak. Het eerste euvel zijn de personages, die niet echt sympathiek overkomen en ook niet veel diepgang tonen. Sutherland springt er nog het meest uit omdat hij zijn toenemende gekte goed tot uiting laat komen en de film nog een vleugje humor meegeeft. Verder komen we bijster weinig over de personages te weten. Waarom wil Nelson het experiment uitvoeren? Hijzelf blijft herhalen dat hij wil weten wat we na de dood kunnen verwachten en dat ze beroemd kunnen worden met de antwoorden. Ik vind het geen sterke, persoonlijke motivatie, het blijft nogal algemeen. Het script vertoont ook wat inconsistenties. Waarom is de dodentrip van Joe eerder een “erotische trip” wat abstract in beeld wordt gebracht, en zijn de trips van Nelson en Rachel veel concreter?
De makers lijken zich eerder te willen concentreren op een doorsnee thriller, waarin een groepje vrienden een dodelijke competitie aangaat. Het gaat niet om het onderzoeken van filosofische thema’s. Het gaat om de kick van de dodenritjes, hoe de personages inzien dat ze fouten uit het verleden recht moeten zetten. Het haakt wat dat betreft wel goed aan bij de huidige tijdsgeest, waarin extreme stunts op YouTube worden gepost en jongeren elkaar uitdagen. Alleen wordt ook deze thematiek niet helemaal uitgewerkt, omdat het belangrijker is de reeds genoemde demonen te bestrijden. Denk aan pestslachtoffers uit het verleden die wraak willen nemen, of bedpartners die verhaal komen halen. Niet echt de spannendste, origineelste dingen dus. Het is eerder een tienerfilm met een spannend jasje. Als je het jasje uittrekt, blijkt er voornamelijk lucht onder te zitten.
Flatliners heeft zo’n verdomd fascinerend uitgangspunt, helaas hanteert de film een vet aangezette stijl boven een graatmagere inhoud.
27-6-2017/Joel Schumacher/Kiefer Sutherland en Julia Roberts