Havana Segrand (Julianne Moore) zit op de wc en roept haar personal assistent Agatha (Mia Wasikowska). Terwijl ze druk bezig is met poepen, ondervraagt ze Agatha over haar liefdesleven en wat ze zoal doet in haar vrije tijd. Ze veegt nog even haar kont af, spoelt door, merkt op hoe erg het stinkt en verlaat de wc. Geen glitter en glamour, gewoon een actrice die aan het poepen is en haar assistent die erbij staat. Alsof regisseur David Cronenberg het publiek uitnodigt voor Hollywood: The Uncensored Version. Er komen nog genoeg andere leuke thema’s aan bod als incest, verslaafde kindsterretjes en schizofrenie. Cronenberg wil dat het pijn doet. En wanneer het pijn doet, drukt hij nog eens extra op de wond. 

Cronenberg schotelt ons een hele groep aan verknipte personages voor, het is Agatha die eruit springt. Ze arriveert in Hollywood, laat zich rondrijden door limochauffeur Jerome (Robert Pattinson) en ontmoet de labiele Havana. De moeder van deze actrice speelde ooit een in succesvolle film. Daar wordt nu een remake van gemaakt en Havana ziet haar ultieme kans voor een comeback. Intussen moet ze de nodige demonen bestrijden en gaat ze langs bij coach Strafford (John Cusack). Hij houdt zich meer bezig met zijn boekentour dan met de wereld om hem heen. Zijn zoon Benjie (Evan Bird) heeft een rol te pakken in een film en moet daarvoor clean blijven. Hij is dertien. Als Strafford ontdekt dat Agatha in de buurt is, is hij doodsbang dat de pers er lucht van zal krijgen. Ze kan een beerput aan geheimen opentrekken en daar zit Strafford even niet op te wachten.

Cronenberg heeft er duidelijk plezier in de psychotische kant van Hollywood te belichten. Kinderen gedragen zich als volwassenen, volwassenen gedragen zich als kinderen. Probeer eens niet ineen te krimpen als Benjie samen met andere kindacteurs doodleuk praat over drugs en seks, of assistenten en collega’s voor alles en nog wat uitscheldt. Helemaal pijnlijk is hoe Moore Havana neerzet. Ze is het kind zijn nooit ontstegen. Het ene moment is ze humeurig en het andere juist huppelig. “Kijk, Hollywood is leuk en aardig, maar zo kan het dus ook!” lijkt Cronenberg te willen roepen. Het is net als de kakscène, die pijnlijk lang blijft doorgaan. Als Havana met een vies gezicht roept hoe erg de stank is, vat ze het thema van de film samen: Hollywood stinkt. En niemand zal toegeven dat ie de stank zelf veroorzaakt.

Scenarist Bruce Wagner weet fantastische dialogen te schrijven en vlijmscherpe sfeer neer te zetten, maar niet alle verhaallijnen in Maps to the Stars zijn goed uitgewerkt. Het verhaal van Benjie is sterk en zijn paranoia komt door zijn leeftijd nog wat harder binnen. Het drama van Strafford en zijn vrouw daarentegen voelt afgeraffeld en zou nog aandacht kunnen verdienen. Dan zou het nog dieper kunnen snijden.

Voor de liefhebbers van het meer bloederige werk van Cronenberg, dat komt ook aan te pas. Blijf kijken tot het eind en je wordt getrakteerd op een gewelddadige finale, afgemaakt met een heerlijke psychotische hersenkronkel die perfect in Cronenbergs straatje past.

25-5-2017/David Cronenberg/Mia Wasikowska en Evan Bird