Ik ken weinig filmreeksen die zoveel spelletjes spelem met de tijd als Terminator. In Terminator Genisys wordt dit spel nog eens extra doorgevoerd, met veel hoofdbrekens als resultaat. Het begint met John Connor (Jason Clarke) die samen met zijn rebellen – waaronder Kyle Reese (Jai Courtney) – een beslissende aanval uitvoert op Skynet. Deze slaagt niet helemaal, omdat Skynet een plan B heeft: een tijdmachine. Op die manier heeft de duivelse computer kans om te vluchten en zichzelf in veiligheid te brengen. Natuurlijk moet iemand die machine in, terug in de tijd, om Sarah Connor (Emilia Clarke) te beschermen, zodat John Connor geboren kan worden, enfin, de kenner kan de rest zelf invullen. Kyle Reese komt poedelnaakt aan in het jaar 1984, waar hij tot zijn verbijstering eerst wordt aangevallen door een T-1000, ontdekt dat Sarah prima voor zichzelf kan zorgen en dan ook nog eens dat de Terminator die haar moest doden juist haar beschermer is.

Wacht even… Dit klopt niet. In Terminator zien we duidelijk hoe in 1984 Sarah een serveerster is die plotseling door een stoïcijnse Arnold Schwarzenegger wordt opgejaagd. Hoezo is hij dan nu haar beschermer? Kyle Reese heeft ook de nodige vragen, deze worden stuk voor stuk door Sarah afgewimpeld. Er zijn belangrijkere dingen die moeten worden afgehandeld, zoals de vernietiging van Skynet.

Hè? Dat is toch al gebeurd in deel 4? Toen speelde Christian Bale de rol van John Connor en ik kan toch zweren dat hij slaagde in zijn missie. Tenzij ik dat verkeerd heb onthouden. Het blijkt al snel een detail te zijn, want Terminator Genisys haalt zoveel tijdreistrucs uit dat ik al snel de draad kwijt ben. Waarom staat er steeds een vijandige robot te wachten in de tijdsperiode waar Kyle Reese en Sarah naartoe reizen? Hoezo weet de Terminator waar hij steeds moet zijn? Wat is de rol van J.K. Simmons die vanuit het niets komt wauwelen dat hij drieëndertig jaar aan deze zaak(?) werkt?

Ik heb er niet altijd problemen mee als een blockbuster zich bedient van onlogica (zie Transformers), maar Alan Taylor moet werken met een script waarin driekwart van de dialogen wordt gebruikt om de plot begrijpelijk te maken. Ik ben zelf kampioen in het verzinnen van de meest complexe verhalen, in dit geval blijven de scenaristen zich verslikken in een gecompliceerd web van verschillende tijdlijnen. Dat ze daarbij over de voorgaande delen heen walsen, laat ik maar even buiten beschouwing.

Alan Taylor is wat mij betreft wel een goeie actieregisseur. Hij heeft niet de megalomanie van Michael Bay, en de beginscène met de kernoorlog oogt eerder als een goedkoop computerspel, maar er zitten aardige vondsten tussen. De scène op de brug, met de bus ziet er goed uit. Het nieuwe soort robot, een hybride tussen mens en machine op moleculair niveau, ziet er angstaanjagend goed uit. Het tijdreizen ziet er mooi uit. En de climax tussen de Terminator en de Skynetrobot is goed in beeld gebracht. Het is lang niet genoeg om deze laatste toevoeging aan de reeks op een voldoende te brengen, de score blijft hangen op een vijf. Als het de bedoeling is om weer nieuwe films te kunnen maken rondom deze mythology (“I’ll be back!” roept Schwarzenegger als vanouds), dan moeten de makers met een veel beter script komen.