Het fijne aan de DVD Moordwijven uit de Dick Maas box is dat er geen trailers zijn voorafgaand aan de film. Geen gedoe, geen gezeik, hup, we beginnen direct met de film. De begintitels en het begeleidende muziekje suggereren dat ik naar een thriller ga kijken, niets is minder waar. Als de personages Kitty (Bracha van Doesburgh), Estelle (Hadewych Minis) en Nicolette (Sanne Wallis de Vries) worden geïntroduceerd, is de voornaamste informatie wat ze aan hun lichaam hebben laten doen. Het neigt dus meer richting de heerlijk platte humor waar alleen Dick Maas mee wegkomt. Maar het wordt nog beter: in de eerste paar minuten houdt dokter Bilderberg, een schandalig korte rol van Pierre Bokma, een toespraak, waarop zijn echtgenote Marilou (gespeeld door Plien van Bennekom) met haar strakgetrokken kop een pistool pakt en hem neerschiet. Dankzij de cosmetische ingrepen blijft haar gezicht bevroren in één emotie. Ziedaar de gitzwarte, gortdroge toon die Moordwijven zal domineren.
De vraag is natuurlijk waarom Marilou het nodig vond haar man een kogel door de hersens te jagen. Hij bleek vreemd te gaan. Er zijn mensen voor minder neergeknald, het zet Kitty wel aan het denken. Als haar man Evert-Jan (Hans Kesting) het waagt een jonger bloempje te plukken, zou zij ook zo moordlustig reageren. Natuurlijk gaat zij plotseling vraagtekens zetten bij zijn “verdachte” gedrag en aangespoord door haar vriendinnen gaat ze op zoek naar een huurmoordenaar. En omdat Maas het verhaal heeft bedacht, weet je dat dit fout gaat aflopen. Met de nodige harde humor, natuurlijk.
De kern van Moordwijven wordt gevormd door het drietal vriendinnen die hun tijd vullen met het kopen van dure tassen, inpalmen van zwembadschoonmakers en cosmetische ingrepen. Volkomen afgesneden van de realiteit dus. Totdat ze de huurmoordenaar willen inschakelen en ze zich begeven in morsige café’s en de veel te krappe straten van Amsterdam. Laat het maar aan Maas over deze scène’s te vullen met platte grappen. Het gaat soms wel erg ver, alsof de drie dames echt geen benul hebben van de wereld om hen heen, maar er zitten ook erg leuke vondsten tussen. Vooral als er weer een dode valt, iedereen weer op het kerkhof staat, en de drie dames staan te roddelen over iemands hoed. Eén van de leukste vind ik als Kitty zegt dat ze een wapen nodig heeft en aan Estelle vraagt of ze het pistool nog heeft waarmee ze die inbreker heeft doodgeschoten. “Die is toch in beslag genomen, gekkie,” zegt Estelle. Dat ene stukje tekst is genoeg om te laten zien wat Kitty’s positie is in de vriendengroep én hoe de dames denken over iets als moord.
Ik begrijp dat de personages in Moordwijven niet bijster intelligent zijn, de dialogen die dit moeten aantonen zijn ronduit vermoeiend. “Eén ding: ik heb jou nooit gesproken,” zegt Kitty tegen de huurmoordenaar als ze een afspraak hebben gemaakt. “Waar heb je het over? We hebben elkaar net nog gesproken?” Waarop hij doodleuk zegt dat dit wel geheim moet blijven. Zoiets is één keer leuk, maar na de dertigste keer komt het geforceerd over.
Moordwijven is komedie van het kaliber Flodder, waarin wederom de rijkelui stevig op de hak worden genomen. Alleen is Moordwijven geen knipoog, maar een dikke middelvinger naar het wereldje waar geld en uiterlijk de twee belangrijkste meetelfactoren zijn. Het is niet de beste film van Maas, wel een lekker tussendoortje voor een doordeweeks avondje.
22-6-2017/Dick Maas/Bracha van Doesburgh en Hadewych Minis