Ik moet zo’n jaar of acht, negen zijn geweest toen Men in Black uitkwam. Mijn vader had de film gehuurd en ik mocht er overdag naar kijken. Ik zette hem na een paar minuten uit. Buitenaardse wezens die zich in mensenlichamen verstoppen vond ik toch iets te heftig. Ook overdag. Jaren later werd op mijn middelbare school een periodieke filmavond georganiseerd. Door het gejoel en geschreeuw van mijn klasgenoten kwam ik niet zo erg wijs uit de film. Nu, weer jaren later, kan ik deze scifi komedie eindelijk kijken op Videoland. Kort samengevat: Will Smith en Tommy Lee Jones vechten tegen buitenaardse wezens. Barry Sonnenfeld staat achter de camera. Wie bekend is met het werk van de Coens zal wellicht zijn naam kennen. Hij was verantwoordelijk voor het camerawerk van bijvoorbeeld Raising Arizona, een hysterische komedie met erg veel slapstick humor. Een snufje van die humor is ook in Men in Black terug te vinden.

We beginnen ergens in de woestijn, waar een vrachtwagenchauffeur een groep illegalen over de grens brengt. Hij wordt aan de kant gezet door de mannen in zwarte pakken (onder andere Tommy Lee Jones als agent Kay), die één van de vluchtelingen ontmaskert als een buitenaards wezen. De confrontatie gaat niet helemaal zoals gepland, en al snel moeten de wapens worden getrokken. Dan gaan we naar New York, waar agent Jay (Will Smith) een crimineel op de hielen zit. Zijn doorzettingsvermogen en het feit dat de crimineel ook een buitenaards wezen is, spelen hem in de kijker bij Jones.

Het is te merken dat Sonnenfeld als regisseur aan de slag is. Hij zoomt in, rent mee en zorgt ervoor dat het publiek zich geen seconde hoeft te vervelen. Ook besteedt hij veel zorg aan de details. Als Jay in het hart van de “organisatie” rondloopt, tovert Sonnenfeld een nieuwe wereld tevoorschijn, inclusief bizarre gadgets en futuristische snufjes. Men in Black krijgt op deze manier een sterk cartoonesk uiterlijk waar de buitenaardse wezens perfect in passen.

Ook humor is belangrijk in de film. Vooral Smith is hier goed op dreef. Hij loopt met swag door de scènes en en weet met heerlijke oneliners met gemak de show te stelen. Sonnenfeld weet zijn charisma goed te koppelen met visuele humor. De eerste keer dat Jay in het gebouw van de organisatie zit bijvoorbeeld en een test moet maken. Hij moet een formulier invullen en besluit daarom een tafeltje te gebruiken. Als hij die naar zich toe schuift maakt dat ding een ongelooflijke herrie. Het is een grote ruimte en het tafeltje is zwaar, het duurt dan ook even voor het tafeltje goed staat. Jay doet alsof er niks aan de hand is, de camera registreert de verbazing van de andere deelnemers. Ook de geboortescène is erg leuk, waarin hij paniekerig Kay om hulp vraagt, die weer rustig een buitenaards wezen staat te ondervragen.

Inhoudelijk schiet Men in Black tekort. De personages zijn ongelooflijk plat en maken geen ontwikkeling door. Het is grappig en spannend, één scène kan je zelfs ontroerend noemen, verder dan dat gaat het niet. Als popcornvermaak is dit prima, meer moet er niet achter worden gezocht.

14-6-2017/Barry Sonnenfeld/Will Smith en Tommy Lee Jones