Nu ik weer een beetje rust aan mijn kop heb, wordt het weer tijd mijn Cinevillepas te gebruiken. Het liefst zou ik Doubleplay zien, daarvoor moet ik naar de Filmhallen. Ik kan ook op het Leidseplein blijven en naar Cinecenter gaan. Daar draait The Sense of an Ending. In dit soort twijfelgevallen besluit ik de film te kiezen die ik normaal gesproken zou overslaan, het wordt The Sense of an Ending. Ik weet er weinig van af en het is matig ontvangen door critici. En in dit geval geef ik ze gelijk. Het acteerwerk is goed (wat wil je met onder meer Jim Broadbent en Charlotte Rampling), maar het verhaal voelt onuitgewerkt en onnodig gecompliceerd.

Het middelpunt van de film is Tony Webster (Jim Broadbent), eigenaar van een fotowinkeltje en officieel gezien gepensioneerd. Hij is al jarenlang gescheiden van zijn vrouw Margaret (Harriet Walter) en binnenkort wordt hij opa via zijn dochter Susie (Michelle Dockery). Al in het begin wordt duidelijk gemaakt dat Tony erg op zichzelf is en de wereld om hem heen nog eens dreigt te vergeten. Zo moet zijn ex-vrouw hem eraan herinneren dat hij naar zwangerschapsgym moet met zijn dochter, en als de postbode bij hem langskomt houdt hij het altijd bij de verplichte beleefdheden. Tussendoor krijgen we flashbacks te zien uit Tony’s studietijd.

Ik vrees dat dit weer eens een typisch personage gedreven film is, waarbij plot een ondergeschikte rol speelt. Ik ben er niet altijd een liefhebber van, omdat ik mij op den duur afvraag waar ik eigenlijk naar zit te kijken. Waar gaat het over? Die gedachte heb ik ook bij The Sense of an Ending, tot Tony een brief krijgt van een advocaat. Wat blijkt: de dagboek van een jeugdvriend die een relatie had met Tony’s jeugdliefde, is in handen gevallen van de moeder van deze jeugdliefde, en daar staat iets in wat betrekking heeft op wat Tony in zijn jeugd heeft gedaan (volg je het nog?). Er is nu inderdaad sprake van een plot. Een vrij ingewikkeld plot die zich gaandeweg in meer kronkels wringt.

Ik heb het gevoel alsof The Sense of an Ending twee verschillende verhalen wil vertellen. In het heden over een man van middelbare leeftijd die probeert in het reine te komen met zichzelf, in het verleden over een jongeman die uit rancune een dramatische daad pleegt. Het hele idee is goed, maar de uitwerking is een stuk minder. Als de personages, of beter gezegd hun ontwikkelingen, belangrijker zijn dan de plot, is het geen goed idee zo’n gecompliceerd plot te nemen. En als blijkt dat dit hele gebeuren toch vrij heftig is, krijgt het nauwelijks de ruimte om echt invoelbaar te worden, om goed uit te kristalliseren. Het hele verhaal wordt godbetert door Tony in een paar zinnen samengevat als hij in het ziekenhuis is.

En nog iets: waarom krijgt Tony uitgerekend nu ineens die brief? Waarom niet eerder, of later? Het heeft met iemands dood te maken, oké, maar toch voelt het vrij gekunsteld. Wat is de noodzaak dat hij nu aan zelfreflectie doet? Het voelt wat willekeurig allemaal. Het had, bij wijze van spreken, net zo goed na de geboorte van zijn kleinzoon kunnen gebeuren.

The Sense of an Ending wil te veel en struikelt over zijn ideeën. Zonde, want een cast als deze verdient toch echt iets veel beters.

9-6-2017/Ritesh Batra/Jim Broadbent en Charlotte Rampling