Omdat ik wel hou van documentaires over bands en muzikanten, raadde Netflix mij al een tijdje de titel We Are Twisted Fucking Sister! aan. Nu heb ik niet veel met het genre van deze band (“glitterrock” of “glammetal”) en evenmin met de band zelf. Aan de andere kant heb ik Dee Snider ooit voorbij zien komen in een documentaire (Metal: A Headbangers Journey) en weet ik dat hij wordt gezien als één van de beste bandleiders in de rockgeschiedenis. Misschien moet ik deze titel dan ook eens een kans geven. Ik ben aangenaam verrast. In plaats van te focussen op het succesverhaal van de band, concentreert regisseur Andrew Horn zich op de periode ervoor. De worstelingen, het gevecht om erkenning, en dan de doorbraak.
Zoals in de betere muziekdocumentaires wordt eerst de tijdperiode geschetst. Gitarist Jay Jay French merkt dat in clubs de “glitterrock” aan het opkomen is. De bands verkleden zich in flamboyante kostuums en doen er alles aan zoveel mogelijk op te vallen. Helaas is er niemand die goed kan spelen. French ziet de perfecte kans en besluit zijn eigen glitterband op te richten. Na de nodige personeelswisselingen bestaat de definitieve bezetting uit zanger Dee Snider, gitarist Eddie Ojeda, bassist Mark Mendoza, drummer Mike Portnoy en gitarist en oprichter Jay Jay French. Ze noemen zichzelf Twisted Sister en maken in het clubcircuit als snel naam met hun uitzinnige en energieke optredens. Maar verder dan dat komen ze voorlopig niet.
Dit is nu eens geen dertien-in-een-dozijn succesverhaal over een band die de wereld verovert. We krijgen nu eens mee hoeveel bloed, zweet en tranen de revue passeren. Erg leuk al dat geglitter, maar Twisted Sister wordt door de professionals niet serieus genomen. Als er iemand komt opdagen om de band een contract aan te bieden, gaat het betreffende label failliet, krijgt de eigenaar een hartaanval, of laat hij niks meer van zich horen. En de band mag dan een trouwe fanbase hebben, het grote publiek overtuigen van hun bestaansrecht is lastiger.
De grote kracht van We Are Twisted Fucking Sister! zit hem dan ook niet in het feit dat ze groot zijn geworden, maar dat ze nooit de moed hebben opgegeven. Het is een soort motivatiefilm waar iedereen inspiratie uit kan halen. De aloude boodschap “als je het wil moet je er hoe dan ook voor gaan” is zelden zo treffend in beeld gebracht. Als de band dan eindelijk zijn zuurverdiende doorbraak beleefd, wil ik bijna een zucht slaken van opluchting. Twee uur is wel wat veel van het goede, deze documentaire is beslist de moeite waard voor zowel fans als niet-fans.
8-6-2017/Andrew Horn/Twisted Sister