Pixels, geregisseerd door Chris Columbus en een hoofdrol voor Adam Sandler, is destijds niet al te best ontvangen. Tegenwoordig kan je moeilijk anders verwachten met Adam Sandler in de hoofdrol, de uitgesproken negatieve consensus maakt toch nieuwsgierig. Het gaat over een buitenaardse invasie en als je weet wat de reden van die invasie is, weet je meteen wat voor soort komedie dit is. Toen jaren geleden beelden van computerspelletjes (Pacman, Donkey Kong…) naar de ruimte zijn verzonden, hebben buitenaardse wezens die beelden als een oorlogsverklaring geïnterpreteerd. Hoe bizar dit ook klinkt en hoe flauw de grappen ook kunnen zijn, ik heb mij zeker vermaakt.
Het begint in de tijd van de arcadespelletjes, waar Brenner (Adam Sandler), Will Cooper (Kevin James) en Ludlow Lamonsoff (Josh Gad) elke minuut van hun vrije tijd spenderen. Jaren later is Will president geworden van Amerika en is Brenner werkzaam voor een suf bedrijf. Hij ontmoet de aantrekkelijke Violet (Michelle Monaghan) die net op het punt van scheiden staat. Tot voor zover is het nog een voorspelbaar verhaal, tot Will Brenners hulp nodig heeft. De aarde is aangevallen door iets mysterieus, en zowel Will als Brenner herkennen de aanvaller als een arcadespelletje.
Wat mij vooral aantrekt in Pixels is de volstrekte absurditeit ervan. Dan heb ik het niet alleen over het gegeven zelf (ik zou nooit denken dat een opgeblazen versie van Pacman zo grappig kon zijn), maar ook over de personages en hun interacties. Neem bijvoorbeeld de volstrekt onaangepaste Ludlow. Hij is een geniale gamer die zijn leven lang in een kelder woont en ervan overtuigd is dat hij wordt afgeluisterd door de overheid. Zet hem in een benarde situatie, bijvoorbeeld als hij een praatje moet houden tegenover een groep militairen, en hij kraamt de grootst mogelijke onzin uit. Brenner staat aan de kantlijn droevig het hoofd te schudden, tot hij besluit dat het zo wel genoeg is.
En dan hebben we natuurlijk nog Adam Sandler. Ik schaar mij net zomin in het haters- als in het liefdeskamp, maar in deze film is hij toch echt niet slecht. Soms komt hij door de regie over als een creep (check de kledingkastscène met Monaghan), en hij kan zich gedragen als een misnoegde kleuter, maar ook dat verhoogt weer het heerlijke onzinniveau van Pixels.
Tot slot is er nog een komedieverrassing in de vorm van niemand minder dan Peter Dinklage. Zeker als hij in de tweede helft weer tevoorschijn komt, weet hij steeds de aandacht naar zich toe te trekken.
Pixels is geen briljante film, ik heb mij ermee vermaakt. En echt waar, die Razziesregen (zeven nominaties?!) is zwaar overdreven.
8-6-2017/Chris Columbus/Adam Sandler en Kevin James