Iedereen kent wel het verhaal van Frankenstein: de jonge wetenschapper Victor Frankenstein is bezeten van het idee leven te creëren. Als hij dan verschillende lichaamsdelen aan elkaar heeft genaaid en zijn “monster” tot leven wekt, heeft dit verstrekkende consequenties. Mary Shelley schreef deze horrorklassieker in 1818 en maakt deel uit van de popcultuur. Geen wonder dat zoveel filmmakers zich aan verfilmingen hebben gewaagd. In de jaren negentig besloot Kenneth Branagh in de regiestoel te zitten én de rol van Frankenstein op zich te nemen. Robert DeNiro speelt het monster, Francis Ford Coppola is de producer. Een droomteam. Wat zou hier nog allemaal mis kunnen gaan? Het zal je verrassen.

Ik weet dat Branagh een expert is op het gebied van Shakespeare films, en ik heb zo het idee dat hij zijn theatrale aanpak op deze klassieker heeft losgelaten. Vanaf het moment dat Branagh ten tonele verschijnt (hij is op de Noordpool waar een expeditie bezig is met een recordpoging) maakt hij met grote ogen en grotere gebaren maakt hij duidelijk dat er gevaar in de buurt is. En omdat hij ook regisseert, werkt zijn overdreven, hysterische spel door in de stijl van de film. Werkelijk alle emoties worden groots uitgebeeld. Blijdschap? Er wordt keihard gelachen, geknuffeld en gevreeën. Verdriet? De tranen spetteren in het rond. Wanhoop? Er wordt “noooooo” geachreeuwd, het liefst grijpen de handen flink in de lucht en wordt op de knieën gevallen.

Er moet wel bij worden gezegd dat Branagh erg dicht bij het boek is gebleven en het verhaal trouw volgt. En er moet ook niet vergeten worden dat Shelleys roman in de Romantiek is gesitueerd. Emoties werden toen nogal overdreven. Het grote verschil is echter dat in het boek nog aandacht was voor de psychologie van de personages. De hysterie zorgt dat die verdieping nogal wordt overschaduwt.

Ik heb zo het vermoeden dat dit een beetje een egotrip van Branagh is. In elk shot waarin hij verschijnt claimt hij de aandacht door zo mogelijk nog grootser te spelen. Soms lijkt hij een wedstrijdje te doen met Tom Hulce, die evenmin niet vies is van van geschmier. Of hij doet het nog makkelijk, namelijk in de scène dat hij het monster tot leven wekt. Met half ontbloot bovenlijf rent hij als een waanzinnige door het scherm. En als hij het monster in touwen heeft gehesen, staat hij daar als een soort halfgod naar hem te kijken. Waarom, dat is mij een volslagen raadsel. Ik kan mij niet herinneren dat dit ook zo in het boek gebeurd. Als resultaat wil Frankenstein nog eens op de lachspieren werken en ik betwijfel of dat de bedoeling is. Het is eerder een grotesk, hysterisch gebeuren dan een enge film.

8-5-9-2017/Kenneth Branagh/Kenneth Branagh en Robert DeNiro