Ik wil eigenlijk Chappie gaan kijken, er is nog een titel die mij aanstaart vanaf het DVD-rek: Rock the Kasbah met Bill Murray. Misschien dat ik mijn lading aan “heftige” films dit weekend wel heb gehad, dat ik even wat luchtigers wil. Aan de andere kant zit ik ook niet te wachten op een film die niet al te goed ontvangen is door critici. Dat laatste mag natuurlijk nooit een rol spelen, er is maar één die kan zeggen of iets goed of slecht is, en dat is de kijker. En eerlijk gezegd ben ik ook wel weer benieuwd naar Bill Murray. En dus sluit ik een mooie zondag af met Rock the Kasbah. Vanaf de eerste minuut zit ik mij voor te bereiden op bagger. Het blijkt heerlijk geflipte droogkloterij.
Murray speelt de verlopen rockmanager Richie Lanz, die met zijn zangeres Ronnie (Zooey Dechanel) naar Afghanistan gaat voor een tournee. De plankenkoorts krijgt de overhand en ze smeert hem. Richie gaat natuurlijk meteen naar haar op zoek en komt terecht in een krankzinnige trip.
De omstandigheden in Rock the Kasbah zijn extreem. Er komt oorlog in voor, vrouwenonderdrukking en ook de Taliban komt langs. Hoe maak je hier in godsnaam een komedie van? Simpel: Bill Murray. Waar hij ook terechtkomt en wat er ook gebeurt, hij loopt constant rond met zijn typische deadpanuitdrukking. Alsof het hem ook maar overkomt en hij maar meegaat in de chaos. Bij elke krankzinnige wending probeert hij de situatie te rationaliseren of komt met een gortdroog antwoord. Als Willis ineens in zijn slaapkamer staat en kalmpjes zegt duizend dollar te verwachten en hem anders afschiet: “I suppose you don’t take a cheque?” Humor. Vind ik.
Er is één scène die naar mijn gevoel Rock the Kasbah perfect samenvat: Richie is terechtgekomen in een dorpje en tijdens het kampvuur leeft hij zich uit met een afschuwelijke versie van Smoke on the Water. Iedereen kijkt elkaar ongemakkelijk aan, de vijandigheid borrelt op: staat deze man ons nu belachelijk te maken. Richie heeft echter de tijd van zijn leven. Hij kan niet zingen en mishandelt het gitaartje, maar de lol spat er vanaf. “Wat jij vindt kan mij niet zoveel schelen, maar ik heb de tijd van mijn leven” lijkt de film te zeggen.
Het enige wat ik dan weer zonde vind is dat de makers uiteindelijk kiezen voor een voorspelbaar verhaalpad. Richie ontdekt een Afghaans meisje met een gouden strot en wil haar laten meedoen aan een nationale talentenshow. Haar familie is hier natuurlijk op tegen, ze gaat toch. Het absurdisme is er nog wel, maar minder nadrukkelijk. Het beste is nog de “onderhandeling” die Richie probeert te voeren met de Taliban. Dit zorgt voor (minieme) puntenaftrek, maar laat het oordeel alsnog eindigen op een flinke voldoende.
7-5-2017/Barry Levinson/Bill Murray en Kate Hudson