De naam Brad Anderson zal niet zo veel mensen wat zeggen, ik ben groot fan van hem. Hij heeft in ieder geval twee ijzersterke films gedraaid: de grauwe nachtmerrie The Machinist (met een uitgemergelde Christian Bale in de hoofdrol) en de bovennatuurlijk getinte thriller Session 9. Het zijn kleine films die meestal snel op DVD terechtkomen. Hij houdt zich ook erg veel bezig met tvwerk, zodra hij weer een film heeft gemaakt, ben ik één en al aandacht. Zelfs als zijn de kritieken niet zo heel erg goed. Zoals bij Vanishing on 7th Street. Deze film heeft het ook op het grote doek amper gered en wist maar 22,197 dollar op te halen. Als je weet dat de film 10,000,000 miljoen dollar kostte, dan weet je dat zo’n opbrengst minder dan niks is. The Call deed het dan iets beter, zowel wat betreft winst als kritieken.

We volgen Jordan (Halle Barry die hier Razzie nominatie voor kreeg!) die werkt als telefoniste bij de alarmcentrale. Na een traumatische ervaring – ze is getuige van een moord – houdt ze het bij het trainen van nieuwe collega’s. Tot er op een dag een belletje komt van de ontvoerde Casey (Abigail Breslin), die volkomen overstuur in de kofferbak van een auto ligt. Jordan wordt gedwongen weer haar oude werk op te pakken. The Call geeft hiermee het startsein van een rechttoerechtaan thriller. Maar Anderson geeft stukje bij beetje de smerige geheimen van het verhaal prijs

Voor we überhaupt te maken krijgen met de ontvoering, horen we andere noodoproepen binnenkomen. Overvallen, moord, uit de hand gelopen schietpartijen. De telefonisten houden het hoofd koel, proberen de bellers te kalmeren en moeten intussen in een flits beslissingen maken. We hebben hier niet te maken met grimmige nachtmerriebeelden of geesteszieken patiënten: dit is de harde realiteit. Dit zijn dingen die elke dag gebeuren. Dit maakt dat The Call een stijlbreuk vormt met eerder werk van Anderson en dat het zijn meest emotionele film is.

Waar hij in bovendien altijd gebruikmaakte van statische shots of over de schouder gefilmde beelden, raakt The Call naarmate hij vordert steeds meer opgefokt. Het is of Anderson wil laten zien dat de ontvoerder (Michael Eklund) zijn koelte verliest en als opgejaagd wild uit handen van de politie probeert te blijven. Ook laat het de dynamiek zien tussen Vasey en Jordan, die slechts via de telefoon met elkaar kunnen communiceren. Razendsnel worden shots tussen kofferbak en alarmcentrale afgewisseld, waardoor de tijdsdruk nog eens wordt benadrukt.

En dan die twist waardoor we ineens op Saw gebied komen. De milde versie dan. Toen mij duidelijk werd wat de ontvoerder van  plan was kon ik niet zeggen dat het de originaliteitsprijs verdiende, maar de makers hebben lef. Het zal het brede publiek niet direct aanspreken, ook omdat het niet helemaal in toon is met de rest van de film. En het einde. Man. Ook daar heb ik wat porteststemmen over gelezen en ik verwachtte iets heel kazigs, of een geforceerde plotwending. Wat het is ga ik natuurlijk niet zeggen. Wel dat de makers weer lef hebben getoond. Kijk, zo kan je dus ook een thriller maken.

3-5-2017/Brad Anderson/Halle Barry en Abigail Breslin