Tiny Furniture

Girls, een tvserie bedacht door Lena Dunham en die haar grote doorbraak betekende, is inmiddels afgelopen. Vóór haar successerie debuteerde Dunham als drieëntwintig jarige filmmaakster met Tiny Furniture. Een film die het niet zozeer van plot als wel van zijn personages moet hebben. Het is een indrukwekkende eersteling, helemaal omdat zij ook nog eens de hoofdrol speelt (Orson Welles was “al” vijfentwintig ten tijde van Citizen Kane). Het is opgenomen met een goedkope camera, waardoor het eruitziet als een soort homevideo of afstudeerproject. Maar dan wel eentje van professioneel niveau.

Centraal staat Aura (Dunham), die na haar afstuderen weer thuis komt wonen. Haar moeder (Lauri Simmons, ook in het echte leven moeder van) en zusje (Grace Dunham, ook in het echt leven, ach, je raadt het al) moeten wennen aan deze situatie en Aura ook. Wat niet wil zeggen dat ze zich niet snel weer thuis voelt en wanhopig probeert uit te vogelen wat ze met haar leven wil doen.

Dit kan uitpakken in nogal wat navelstaren, maar net als in Girls bewijst Dunham over een flinke portie humor te beschikken. Ze schrikt er niet voor terug haarzelf in ongemakkelijke situaties te plaatsen (zo vond ik de seksscene op straat erg grappig) en dit zorgt ervoor dat Tiny Furniture nooit pretentieus wordt. Dunha weet dit te combineren met meer dramatische elementen, zodat het zowel komisch als ontroerend is.

Het meest bijzondere aan Tiny Furniture is toch het uiterlijk. Dunham heeft gekozen voor een goedkope digitale camera, waardoor de hele film de look heeft van een homevideo. Of een afstudeerproject. Maar dan wel eentje die professioneel is gemaakt en met strakke hand is geregisseerd. Ik voelde mij meer een toeschouwer in het leven van Aura dan dat ik een film keek. En dat is, vind ik, toch wel een knappe prestatie.

Wat ik wel erg jammer vind, is dat niet alle acteurs professioneel waren en dat was soms te voelen. Grace Dunham zal ongetwijfeld de nodige talenten bezitten, ik vind haar geen goeie actrice. Het moment dat ze haar mond opendeed klonk ze als een valse noot. Het enige moment waarop ze overtuigde was tijdens de scène waarin zij en Aura knallende ruzie kregen. Waarschijnlijk baseerde ze zich hiervoor op echte ervaringen.

Tiny Furniture haalt niet het niveau van Girls, maar is wel de opmaat er naartoe. Zo komen we Jemima Kirk tegen als Charlotte en Alex Karpovsky als Jed, twee figuren die in de serie terugkomen, en wordt in de serie de schrijnende humor volop toegepast.

29-4-2017/Lena Dunham/Lena Dunham en Alex Karpovsky

3 gedachten over “Tiny Furniture

  1. Een titel die al maanden in m’n to watch lijst op Netflix staat, maar die ik nog steeds niet gezien heb. Aan je score te zien (recensies lees ik niet voordat ik een film zelf heb gezien) moet ik deze toch maar eens wat sneller proberen te gaan zien 🙂

    1. Haha, ik “waarschuw” je wel, je moet ervan houden. Ikzelf ben een fan van Dunham, dus misschien ben ik een tikje bevooroordeeld – hoewel ik eigenlijk vind dat dat niet “mag” als recensent zijnde 😛

      1. Daar zou je een hele discussie over kunnen hebben. Zelf probeer ik niet objectief te zijn en gewoon te laten weten hoeveel ik van een film heb genoten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.