Ik wilde eigenlijk naar Raw, een Franse horrorfilm. Hij draaide in Het Ketelhuis en daarvoor moest ik tram 10 nemen vanaf Leidseplein. Door een demonstratie reed tram 10 niet. Ik besloot maar naar Cinecenter te gaan en puur op de gok te kiezen voor Voir du pays. Ik heb daar ooit een trailer van gezien, verder wist ik er niks van af. Het is een rauw en indringend portret van een groep Franse soldaten die voor een “decompressie” in een hotel verblijven. Het is een sterk psychologisch drama, al had het meer focus kunnen gebruiken.

De soldaten komen terug van een missie uit Afghanistan en verblijven drie dagen in een luxe hotel. Al in de eerste scène zijn de spanningen te voelen. Iedereen moest een formulier invullen, waar onder meer de vraag werd gesteld of hij of zij last had van nachtmerries of irritaties. Marine (Soko) lachtte de vragen weg, haar vriendin Aurore (Ariane Laned) had er zichtbaar net wat meer moeite mee. Als de groep in het hotel is aangekomen, blijken de bazen een speciale methode te hebben om de stress te verlichten. Een methode die vereist dat iedereen via virtual reality de gruwelijke gebeurtenissen van de afgelopen missie herbeleefd.

Dit is de sterkte van Voir du pays. Het ontdoet oorlog van alle heroïek en laat de soldaten in al hun kwetsbaarheid zien. De scènes waarin ze moeten praten over hun ervaringen zijn ijzersterk. In plaats van gestileerde actie, worden de ervaringen teruggebracht tot de emotionele kern. Geen opwindende actie, maar kunstmatige beelden waardoor de rauwe werkelijkheid harder binnenkomt. Toen Aurore beschreef hoe ze moest schuilen voor een kogelregen en zichtbaar de angst weer voelde, kreeg ik kippenvel.

Maar maaksters Delphine en Muriel Coulin willen meer lagen smeden. Hoe de verhoudingen in de groep zijn, wat er daadwerkelijk tijdens de missie is gebeurd, hoe de mannen tegen de vrouwen kijken. Dat is veel. Zo komen lang niet alle personages goed naar voren en begrijp ik nog steeds niet helemaal wat er precies in Afghanistan is gebeurd. Het verhaal zwalkt door de hoeveelheid personages alle kanten op, tot het explodeert in een gruwelijke climax. Zelf had ik dubbele gevoelens over deze scène. Het kwam wat uit de lucht vallen en was net wat veel van het goede. Anderzijds begrijp ik wel wat de maaksters willen zeggen en wat de metaforische waarde ervan is.

Ondanks de minpunten ben ik erg blij Voir du pays gezien te hebben. Ergens deed het mij denken aan Full Metal Jacket, waarin ook de nadruk ligt op de psychologische gevolgen van oorlog. Anders dan in Stanley Kubricks oorlogsfilm vormt deze Franse versie wel één geheel, dus dat is weer een pluspunt.

https://www.facebook.com/cinemien

29-4-2017/Delphine & Muriel Coulin/Soko en Ariane Laned