Mijn vader noemde deze film “cult”, mijn moeder “naargeestig”. Ze waren het er ook over eens dat Bottom of the World pretentieus is. En slecht. Jena Malone, die eerder schitterde in Donnie Darko en The Neon Demon, komt er ook in voor. En de beelden in de trailer beloven een lowbudget film met een hoog fucked up gehalte. Meer redenen heb ik uiteraard niet nodig om te kijken. Na Koningsdag in Amsterdam te hebben doorgebracht, leek mij dit een mooie afsluiter van de dag.
Een koppel, Alex (Douglas Smith) en Scarlett (Jena Malone) zijn op reis door de woestijn en komen terecht in een vreemd stadje. De realiteit lijkt over te worden genomen door een droomwereld en algauw raakt Alex in paranoia. Wat is nou echt? En wat is nu precies de relatie tussen hem en Scarlett?
De ideeëen die filmer Richard Sears opwerpt zijn erg interessant. Er komen religieuze thema’s terug, het gaat over de grens tussen droom en realiteit, over begeerte en in staat zijn te accepteren en los te laten. Het is dan ook zo zonde dat de uitwerking verschrikkelijk goedkoop oogt. Het is alsof Sears voor de goedkoopste oplossing wilde gaan, met als resultaat een rauw uiterlijk. De belichting geeft Bottom of the World een kille en kunstmatige uitstraling, en er lijkt gebruik te zijn gemaakt van een huis-tuin-keuken camera.
Regisseurs als Lars von Trier en Thomas Vinterberg hebben met dit soort filmwerk meesterstukken gedraaid. Alleen lijkt Sears meer bezig te zijn David Lynch te imiteren en dan leidt de goedkope sfeer vooral af. De cast probeert er nog het beste van te maken. Malone en Smith komen nog overtuigend genoeg over om de aandacht vast te houden, de andere acteurs willen niet echt blijven hangen.
En dan heeft Sears zijn verhaal niet helemaal afgemaakt. Of beter gezegd, wordt niet op alle vragen antwoord gegeven. Ook dit kan prettig werken, in Bottom of the World hangen op het eind nog zoveel vragen in de lucht dat het net niet scherp genoeg is. Er is wel een idee van wat er is gebeurd, maar dat blijft giswerk. Omdat de grote twist – voor zover je van “groot” kan spreken – er snel doorheen wordt gejaagd, komt het afgeraffeld over. Het moment dat uit duidelijkheid werd geboden, zat ik de puzzel nog in elkaar te zetten en alles in de juiste context te plaatsen. Krap vijf minuten later rolde de eindtitels over het scherm van mijn iPad.
Dus. Naargeestig? Ja. Pretentieus? Misschien. Cult? Zou kunnen. Slecht? Niet helemaal. Daarvoor biedt Bottom of the World net wat potentie. Maar misschien dat Lynch had moeten regisseren en het budget groter had moeten zijn. Dan zou het een stuk sterker zijn geweest.
27-4-2017