Zes jaar geleden kwam Tinker Tailor Soldier Spy uit, een boekverfilming van John le Carré. De cast bestond uit de creme de la creme van de acteurswereld: Gary Oldman, John Hurt, Toby Jones en Tom Hardy, om er een paar te noemen. Tomas Alfredson, die het ijzingwekkende Let The Right One In regisseerde, zat ook nu weer in de regiestoel. Vrijwel elke recensent stond te dringen om zoveel mogelijk sterren te kunnen geven. Er werden hele stukken geschreven over Oldman, die misschien eindelijk eens een Oscar in de wacht kon slepen. Kortom, het klonk als een film die ik echt gezien moest hebben. Ik wilde er wel de tijd voor nemen, gezien de plot erg complex blijkt te zijn.

Het speelt zich af ten tijde van de Koude Oorlog, middenin de wereld van MI6. Lang verhaal kort, in de top zit een mol. Aan George Smiley (Gary Oldman) de taak om uit te zoeken wie deze mol is. Hoe langer het onderzoek duurt, hoe meer smerigheid George naar boven haalt en hoe meer de plot lijkt op een spinnenweb waarin alles aan elkaar is geweven.

Ik moet eerlijk zijn, ik had moeite om alle intriges bij te houden. Er werd veel jargon gebruikt en er kwamen steeds meer nieuwe personages bij. Om nog maar te zwijgen over de politieke besognes die terloops werden genoemd. Mijn aandacht ging in eerste instantie dan ook uit naar de acteerprestaties. En die waren fenomenaal. Colin Firth wist te verrassen door nu eens niet als een goedzak over te komen, Gary Oldman stal als de zwijgzame Smiley met gemak elke scene de show. Hij zei vrij weinig, maar een blik was genoeg om de hele sfeer te bepalen. Tegenover hem stonden jonkies Benedict Cumberbatch en Tom Hardy. Cumberbatch was weer wat transparanter in zijn optreden en bracht wat lucht in de scenes, Hardy bewees net zo’n intense acteur als Oldman te zijn. Als die twee tegenover elkaar zitten, druipt de spanning haast van het scherm.

Hoewel het geen film is die het van flitsende actiescenes moet hebben, wist Alfredson mijn aandacht er de volle twee uur bij te houden. Hij bracht de wereld van MI6  bonker, somber en oh zo dreigend in beeld. Waar je ook bent in dat grote gebouw, overal zijn ogen die je in de gaten houden. Het leek ook of met elke plotwending het beeld steeds grauwer werd, om te eindigen met kilwitte kleuren. Het eind ervoer ik als een anticlimax, dat dan weer wel.

Tinker Tailor Soldier Spy zou omschreven kunnen worden als de intellectuele versie van James Bond. Het doet een groot beroep op de grijze massa tussen je oren en het duurt even voor de ouzzelstukjes in elkaar vallen. Wie doorzet wordt beloond met een gelaagd verhaal en acteurs die helemaal in hun element zijn.

21-4-2017/Tomas Alfredson/Gary Oldman