6.0
Geen “homo”. Geen “hoer”. Men besloot ook maar de naam te veranderen, omdat de “Night of Terror” anders nergens meer kon worden georganiseerd. Zeg hallo tegen “Fright Night”, waarin wel nog commentaar mag worden geroepen, maar we ons wel netjes moeten gedragen. En om deze verandering kracht bij te zetten kreeg iedereen bij de ingang een A4-tje mee waarin de afspraken genoteerd stonden. Mijn vrienden en ik hielden ons hart vast. Ironisch genoeg bleek het niet eens de sfeer te zijn waardoor Fright Night ons niet wist te behagen. Het waren de films die ons het hoofd deed schudden.
Bij aankomst viel het mij al op hoe rustig het was, zeker vergeleken met voorgaande jaren. De echte schreeuwers waren waarschijnlijk afgehaakt en de nacht was niet uitverkocht. En ik kon voelen hoe iedereen op zijn tenen liep. In de zaal, dan mag het, nu moeten we ons nog even inhouden. Toen we in de zaal zaten was het nog wat onwennig, tot er mensen vrolijk begonnen te roepen. Het ijs brak en de commentaren vlogen in het rond. “Persoon van andere geaardheid!” “Vrouw van lichte zeden!” “Niet bukken, oppassen!” “Dat vind ik beledigend, ik ga aangifte doen!” Je moet toch een beetje creatief worden.
(Het beruchte A4-tje)
De eerste film was een zombiefilm/survivalhorror. The Girl With All The Gifts voelde eerder als een poging iets origineels te maken, een film die dieper liggende thema’s en ideeën in zich heeft. Waarom programmeer je in godsnaam een dergelijke film voor een horrormarathon? Bloedfonteinen willen we zien, monsters die ineens opduiken en het vlees van de botten scheuren, psychopaten die met hakmessen om zich heen zwaaien. Of de organisatie dit wilde compenseren weet ik niet, maar in de pauzes werden videoclips vertoond. En dan heb ik het over psychedelische werken van bijvoorbeeld Aphex Twin en Skrillex. Zelfs Rihanna kwam voorbij. Bitch Better Have My Money had tien keer zoveel attitude dan de horrorfilms, en ik betwijfel of dat een goed teken is.
In de pauze was het tijd voor een horrorfilmquiz. Ik weet niet welke slimmerik dacht dat het leuk zou zijn om rond 2:30 ‘s nachts een quiz te organiseren waarbij de hele zaal moest meedoen, maar het werkte. Enigszins. Minder geslaagd was de volgende film, Killing Ground. Een soort van Deliverance, en ook dat wil je niet zien als horrorliefhebber. Er zaten wel leuke scènes tussen en de baby was een goede vondst, alleen gebeurde er vrij weinig. Dat dacht het publiek ook. “Spannend joh!” en “Wanneer gaat de film eens beginnen!” werd halverwege geroepen. Ik probeerde maar wat slaap te pakken en steeds als ik wakker werd had ik het gevoel helemaal niks gemist te hebben. Omdat de film in niet-chronologische volgorde werd verteld, is dat toch ook een prestatie.
In de tweede pauze kwam een vrijwilliger naar mij toe met de vraag of ik mee wilde doen met de Scream Contest. Hij bedoelde de Scream Queen Contest, toch? Nee, het was echt de Scream Contest. Prima. De wedstrijd begon direct. En ja, het was toch Scream Queen. En natuurlijk was ik de enige man. Wie A zegt moet B zeggen en dus liep ik naar voren, naar de andere deelneemsters. Het was het gebruikelijke recept: schrikken, gillen, doodgaan. Ik mocht als laatste en gooide mijzelf volledig in de rol. Ik schreeuwde, rolde en kroop over de grond, alsof mijn laatste uur inderdaad had geslagen. Ik heb gewonnen.
De derde film, Maniac, kwam nog het dichtst in de buurt als bloederige horrorfilm, maar tegen die tijd was ik er wel klaar mee. Red Christmas heb ik gelaten voor wat het is. Ik verliet met mijn prijzenpakket de bios en ging terug naar huis.
16-4-2017/Imagine Filmfestival/Pathe de Munt