Gezien op: 26/3/2017

Geregisseerd door: Zaradasht Ahmad (Nowhere to hide) / Jiuliang Wang (Plastic China) / Maite Alberdi (The Grown-Ups) / Zofia Kowalewska (Close Ties)

Mijn beoordeling: 8.0

Sinds vorig jaar bezoek ik met mijn vader en zusje “Best of IDFA on Tour” in de schouwburg van Amstelveen. Naast theatervoorstellingen worden hier ook films vertoond, dus dat is een leuke invulling van de zondag. De documentaires zijn van het kaliber “op andere plekken op de wereld is het kut” en worden schrijnende situaties voorgeschoteld. Ze zijn niet allemaal even dramatisch, maar toch lopen de emoties hoog op.

Het spits werd afgebeten met het rauwe Nowhere to hide, geregisseerd door Zaradasht Ahmad, en voornamelijk gefilmd door hoofdrolspeler Nori. Hij is een verpleegkundige die tijdens de escalerende oorlog in Irak zo goed mogelijk probeert te overleven en zijn gezin moet beschermen. Op zich al een pittig onderwerp, de kijker wordt ook nog eens geconfronteerd met ongecensureerde beelden van geëxecuteerde kinderen en de meest gruwelijke wonden. Het is behoorlijk zware kost waarbij de hel van een oorlog op onsubtiele wijze – als het al subtiel kan – op je afkomt.

Plastic China van Jiuliung Wang is iets lichtere kost maar niet minder schrijnend. We maken kennis met een Chinese boer die zich heeft gespecialiseerd in het recyclen van plastic. In zijn fabriekje barst het van de plastic afval die via machines verpulverd en verwerkt worden. Heel veel levert het niet op, maar er kan van worden rondgekomen. Eén van de werknemers is ontevreden met zijn loon, drinkt erop los en verbiedt zijn kinderen naar school te gaan. De onderlinge spanningen zetten de boel regelmatig op scherp en er is niks pijnlijkers dan om kinderen met smerig afval te zien spelen. Gelukkig bieden enkele intieme momenten nog voor wat humor.

Na al die ellende is The Grown-Ups van Maite Belnardi een verademing. We krijgen een kijkje in een school in Chili, die onderwijs en onderdak biedt aan een speciaal soort gasten: volwassenen met het syndroom van down. Het mooie van deze documentaire is dat de leerlingen geestelijk gehandicapt zijn, maar tegelijk een sterke persoonlijkheid hebben. Ze dromen van trouwen, samenwonen, liefde, van een “normaal” leven. Het doet soms denken aan een soap met kleine kinderen en dat geeft de film zo zijn charme.

We sloten af met het ultrakorte Close-Ties van Zofia Kowalewska. Een echtpaar dat continu op elkaar zit te vitten en besluit een diner te organiseren. Dat is alles. Uit de dialogen wordt duidelijk dat er nogal wat heeft plaatsgevonden en tijdens het diner volgt er een ontroerende ontknoping.

Vier documentaires die rauw, indringend, intiem en liefdevol zijn. Mocht je tijd hebben, dan zijn deze titels aanraders.