Ik moet eerst iets bekennen: ik heb nog nooit een film van Joram Lürsen gezien. Ik kan dus niet zeggen of Het verlangen tot zijn betere of mindere werken behoort. Wel dat Chantal Janzen erin meespeelt. En dat zij kennelijk een eigen glossy lanceert. Tijdens de voorfilmpjes kwam zij vol in beeld om hem te presenteren. Dat zij in de film een schoenverkoopster speelt die ervan droomt te schrijven, zal wel toeval zijn.

Twee broers, Mark (Gijs Naber) en Boudewijn (Alex Klaassen) hebben de uitgeverij van hun vader overgenomen. Ze staan op het randje van faillisement en zien zich noodgedwongen een onconventionele maatregel te nemen. Ze besluiten de meesterlijke roman “Het verlangen” van de verlegen schrijver Herman (Peter Bolhuis) uit te geven, en doen alsof het is geschreven door de simpele schoenverkoopster Brigitte (Chantal Janzen). Zo hebben ze een bestseller én een mooi gezicht voor de achterflap. Het plan gaat echter mis wanneer Herman erkenning wil hebben voor zijn werk.

Persoonlijk ben ik totaal geen fan van Janzen, maar ze kwam toch vrij overtuigend over als schoenverkoopster die snakt naar meer in het leven. Ze praat heerlijk plat Amsterdams en slaagt erin de valkuil van het stereotype “domme blondje” te omzeilen. Ze volgt namelijk wel even een taalcursus bij de LOI en weet zowaar een gesprek aan te gaan met de crème de la crème van de literaire wereld. Het maakt haar niet meteen superdiepgaand, maar helemaal van bordkarton is ze niet. Opvallend genoeg geldt dit niet voor de andere personages. Naber en Klaasen zijn leuk als broers en Bram van der Vlugt komt voorbij als hun vader, echt leren kennen doe je ze niet. Ook Herman blijft nogal achter als personage. En dat terwijl hij juist zo fascinerend is als stotterende schrijver die zich het liefst verbergt in zijn woning.

Als cadeautje komt nog Jochum ten Haaf opdraven als Aaron Golsteijn. Zowel zijn naam als zijn uiterlijk verwijzen opvallend naar Arnon Grunberg. Dit vermoeden wordt versterkt als Brigitte zijn boek “Myra” leest, waarin de stroeve relatie tussen een vader en een dochter wordt behandeld (hoor ik daar iets wat wel erg veel lijkt op “Tirza”?). Of dit ook zo overkwam op de rest van het publiek weet ik niet, (echt veel publiek was er überhaupt niet) ik vond het erg vermakelijk. Bovendien is het typerend voor een film waarin de literaire wereld, met al zijn dikdoenerij, met een vette knipoog wordt benaderd.

Howel ik dus nooit iets van Lürsen heb gezien, was dit wel een lekkere introductie. Om in de stijl van de film af te sluiten, Het verlangen kan nog het beste worden omschreven als de betere chicklit: geen hoogvlieger, wel erg leuk.