In het begin van Foxcatcher is er een ogenschijnlijke gewone scène tussen worstelaar Mark Schultz (Channing Tatum) en de excentrieke multimiljonair John Du Pont (Steve Carrell). John wil graag Mark gaan coachen voor de worstelkampioenschappen om zo goud te kunnen winnen. Er gebeurt niks, tegelijk is een lading aanwezig. John lijkt wel erg op Mark gesteld te zijn en Mark is wel erg happig op het aanbod. Regisseur Bennett Miller geeft hun relatie – tevens de spil van de film – een verrukkelijke ambiguïteit mee en schroeft de spanning beetje bij beetje op.

Foxcatcher is een film die gedragen wordt door de cast. Mark Ruffalo speelt Dave Schultz, de broer van Mark, en vormt met Tatum en Carrell een gevarendriehoek die elk moment kan ontploffen. Dat Ruffalo prima past in een drama wisten we al, verrassender is Tatum die sterk uit de hoek komt. Hij heeft de rol van simpele worstelaar op zich genomen die niets liever wil dan de beste worden. Geen danspasjes dit keer, maar gevechten die zeer realistisch worden uitgevoerd.

De grote aandachtsvanger van Foxcatcher is echter Carrell, die een indrukwekkende prestatie neerzet als de excentrieke en onvoorspelbare John Du Pont. In plaats van gekke bekken trekken speelt Carrell een rol die meer finesse en subtiliteit vraagt. Met verve zet hij een man neer die nog steeds naar bevestiging zoekt en wiens buien op onverwachte momenten kunnen omslaan. Door alleen al op andere toon te praten weet hij de sfeer in een scène op scherp te stellen.

Het zou dan ook een ijzersterke film kunnen worden, ware het niet dat er twee minpunten zijn: Foxcatcher is aan de lange kant en verliest halverwege aan spanning. Dat is erg zonde, want Miller had hiermee een film in de trant van Capote neer kunnen zetten.