John Wick, uitgekomen in 2014, mocht dan niet door een heel groot publiek zijn opgemerkt, het was wél een geweldige actiefilm. Regisseur Chad Stahelski deed een gouden zet door Keanu Reeves te casten in de hoofdrol, die meteen bewees nog mee te tellen in de filmwereld. Drie jaar later is er eindelijk het vervolg: John Wick: Chapter 2.

Na een introductie die vooral de coolheidsfactor van John Wick laat zien, wordt het tijd voor het vervolgverhaal. John blijkt in het krijt te staan bij Santino D’Antonio (Riccardo Scamarcio). Santino wil zijn zus laten ombrengen omdat zij een hoge functie bekleed in een maffiafamilie. Zo’n positite kan toch beter door hem worden benut. Eigenlijk wil John voor altijd uit het huurmoordenaarsleven stappen, maar hij moet nog even de regels volgen. Prima dan, dit wordt zijn laatste klus. Wat een eenvoudige opdracht moest zijn, escaleert op bloederige wijze.

Hadden regisseur Chad Stahelski en scenarist Dederek Kolstad in het eerste deel nog vooral oog voor de actie, in dit vervolg focussen ze zich ook op het verhaal en John zelf. Niet dat er plotseling diepere lagen in te vinden zijn, wel slagen ze erin een sfeer op te roepen die een stuk donkerder is. We krijgen meer te weten over hoe een huurmoordenaar te werk gaat, welke voorbereidingen hij treft. John krijgt bovendien iets tragisch. Hij wil zo graag stoppen, tegelijk mogen vuile spelletjes niet onbestraft blijven. Als iemand hem een kunstje flikt, gaat hij net zolang door tot hij wraak heeft genomen. In het eerste deel kwam hij daar nog redelijk mee weg, nu valt hij dieper en dieper in zijn eigen hel.

John Wick: Chapter 2 is op deze manier grimmiger dan zijn voorganger en geeft het voorzetje van een neerwaartse spiraal van geweld. De plot mag dan een tikje gekunsteld voelen en de intro is overbodig, dit zijn schoonheidsfoutjes in een actiefilm die het adrenalinegehalte hoog houdt.