In Goodnight Mommy (ook bekend als Ich Seh Ich Seh), geregisseerd door Veronika Franz en Severin Fiala, krijgen we te maken met de tweeling Lukas en Elias (gespeeld door een tweeling die precies dezelfde naam heeft). Ze wonen in een groot huis, in de middle of nowhere. Dan komt hun moeder thuis (Susanne Wuest), met haar hoofd helemaal verpakt in verband. Waarom, dat blijft lang vaag. Haar gedrag naar haar zonen is, op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk: ze mogen niet te veel lawaai komen en haar alleen storen als het echt nodig is. De tweeling trekt daarop de enige logische conclusie: dit is niet hun moeder.

Goodnight Mommy verbeeld twee verschillende nachtmerries: eerst dat je als kind je ouder niet herkend, dan dat je eigen kinderen zich als sadistische duiveltjes ontpoppen. En dat geeft de film een bijzonder akelige sfeer. Het broeit en borrelt en speelt met je realiteitsbelevenis. Hebben de jongens gelijk, of gaan ze te veel op in een spelletje? En met wie moeten we op het eind nu medelijden hebben?

Het is dan ook zo verschrikkelijk jammer dat Franz en Fiala niet helemaal slagen in hun opzet. De personages blijven te veel op een afstand, waardoor ik mij nauwelijks in de situatie kon inleven. En de gruwelijkheden van de tweeling ging mij vooral op de zenuwen werken. Het verhaal is lange tijd erg wazig tot op het laatste moment het verlossende puzzelstukje wordt aangereikt. Het zou een sterke twist kunnen zijn – ik zag hem al aankomen maar soit –omdat de makers hardnekkig aan de vaagheid blijven vasthouden, komt die niet echt aan.

Het resultaat is een film die ik graag een hoger cijfer wil geven, maar die te veel aan de oppervlakte blijft hangen. Franz en Fiala zijn meesters in het oproepen van een kille atmosfeer die doet denken aan Michael Haneke, nu moeten ze alleen nog het verhaal beter uitwerken.