Een documentaire met een wijnslurpende misantroop en een punkrocker op leeftijd. Michel Houellebecq (die “Vincent” wordt genoemd) en Iggy Pop, klaar om u te dienen in To Stay Alive: A Method. Dit is ook de titel van een essay van Houellebecq, waarin Pop zijn eigen waanzin en worsteling herkende. Hij spreekt ons rechtstreeks toe, er komt een hele stoet voorbij aan psychiatrische patiënten, en Houellebecq/Vincent heeft een machine gebouwd die wij niet te zien krijgen.

To Stay Alive: A Method baadt in een vervreemdende sfeer en zuigt de kijker mee in de wereld van de krankzinnigen. Wat betekent het nu om waanzinnig te zijn? Waarom is dit belangrijk voor de kunstenaar? Want dat het belangrijk is, wordt vanaf het eerste moment duidelijk gemaakt.

Het is eerder een ervaring dan een documentaire die hapklare antwoorden geeft. De verhalen van de patiënten zijn erg indringend en laten To Stay: Alive: A Method broeien. Zo is er een man die wanhopig op zoek is naar liefde. Een jonge vrouw die worstelt met schizofrenie en haar hersenspinsels verwerkt in korte gedichten. En nog een man die zijn gedachtes nauwelijks kan ordenen en zich daarom concentreert op schilderen.

De beste scène is waarin de twee hoofdrolspelers in dezelfde ruimte zijn. Omdat Pop zoveel van zichzelf herkent in het essay van Houellebecq, verwachtte ik vuurwerk. Er kwam iets beters. Zodra de twee aan tafel zitten kijken ze elkaar nauwelijks aan. Het wordt zo ongemakkelijk dat het komisch is. Vooral Houellebecq die erbij loopt alsof hij in een permanente depressie verkeert – wat volgens mij niet eens zo ver weg van de waarheid is – werkt op de lachspieren. Het is uiteindelijk precies wat de documentaire is: erg vreemd, maar ook erg lekker.