Samen met regisseurs als David Lynch heeft de Chileense filmmaker Alejandro Jodorowsky zijn bijdrage geleverd aan de zogenaamde nachtcinema. Films die het daglicht niet konden verdragen en daarom in de nachturen werden vertoond. Wie is er bijvoorbeeld bekend met parels als El Topo of La montana sagrada? Intussen is Jodorowski wat meer mainstream geworden en draaien zijn films ook gewoon ’s avonds. Zoals Poesía sin sin, een vervolg op het autobiografische La Dansa de la realidad. Ook dit werk is een autobiografische film, waarin Jodorowsky kennismaakt met het artiestenleven en steeds meer vervreemd van zijn tirannieke vader.

Het is een film die je niet zomaar eventjes kijkt, al behoort het tot de meer toegankelijkere werken van Jodorowsky. Hij is meer geïnteresseerd in het scheppen van een vervreemdende, absurde sfeer, waarin humor en ontroering hand in hand gaan. Ook kan hij het zelden laten zijn filosofische ideeën in zijn films te verwerken, wat nogal eens kan zorgen voor meanderende zijpaadjes.

Ik kan daar zelf erg van genieten. Je wordt meegenomen naar een andere wereld en ontmoet de meest uitzinnige personages. Het enige minpuntje is dat het allemaal wel erg gelikt aanvoelt en op momenten wel erg vrolijk. Ik heb niks tegen vrolijke films (Boyhood is één van mijn favorieten), maar in dit geval kan het geforceerd overkomen. Hoe de jonge Jodorowsky aankomt bij een gezelschap van artiesten en zijn gedichten juichend worden ontvangen, bijvoorbeeld. Hij kan ongetwijfeld mooi dichten maar zo bijzonder is het nu ook weer niet.

Afgezien daarvan is Poesia Sin Fin een lust voor het oog en laat Jodorowsky zien op hoge leeftijd (hij is inmiddels 87) nog steeds in vorm te zijn. Dit schijnt een trilogie te moeten worden, ik kijk uit naar het derde deel.