Als het optreden van een acteur wordt vergeleken met Marlon Brando, dan leg je de lat wel heel erg hoog. Vandaar dat ik aanvankelijk wat sceptisch stond tegenover Manchester by the sea van Kenneth Lonergan. Het maakt natuurlijk ook nieuwsgierig. En ik vind Casey Affleck inderdaad een erg sterk acteur, dus besloot ik het een kans te geven.

Affleck speelt de rol van Lee Chandler, die rondloopt alsof hij dagelijks wordt bezocht door honderden demonen. Zijn leven in Boston kabbelt voort, als hij bericht krijgt vanuit zijn geboortedorp: zijn broer Joe is overleden. En alsof dat nog niet genoeg is, krijgt Lee de voogdij over de zoon van Joe, Patrick (Lucas Hedges). Patrick blijkt nogal bijdehand, wat niet altijd een goeie werking heeft op de directe Lee. En dan loopt er ook nog een ex rond (Michelle Williams) met wie Lee een gruwelijke geschiedenis deelt.

Manchester by the sea is geen film waar veel in gebeurt. Tenminste, zo lijkt het. Je voelt wel dat het schuurt, maar wát precies, dat blijft lang in het midden. En áls dan duidelijk wordt hoe alles in elkaar steekt, krijgt de film plotseling een andere lading, waarin Lee een rouwproces vertegenwoordigd. Hij weet zijn verdriet lang binnen te houden, en als hij zijn emoties dan toont – een huilbui bij een vriend, een vuist door het raam – komt het extra hard aan.

Gelukkig valt er ook nog wat te lachen. Is Lee gedompeld in diep verdriet, Patrick is bezig met meisjes en zijn band, wat voor genoeg bitterzoete komedie zorgt. Of Lee nu zijn neefje moet kalmeren omdat die een paniekaanval krijgt, of de twee de auto kwijt zijn geraakt, ze zijn aan elkaar gewaagd.

Er zijn heus wel wat minpuntjes aan te wijzen, in dit geval overheersen de sterke punten. Manchester by the sea is wat mij betreft één van de beste films van dit jaar. En Afflecks prestatie zou Brando trots maken.