Op een uitzondering na heb ik een hekel aan musicals. Omdat La La Land is geregisseerd door Damien Chazelle, verantwoordelijk voor de krachttoer Whiplash, en ik na alle positieve recensies toch wel erg nieuwsgierig was geworden, besloot ik deze film toch een kans te geven.

Sebastian (Ryan Gosling) is een pianist die speelt in clubs, Mia (Emma Stone) een serveerster die hoopt ooit door te breken als actrice. Ze ontmoeten elkaar, gaan door het wel en wee dat elk koppel met dromen heeft, en trekken er hun lessen uit.

Vanaf het begin van de film is één ding duidelijk: de cast en crew hadden er zin in. Of het nu een shot is van een ellenlange file, of een dansscène tussen Gosling en Stone, het plezier spat ervan af. De hoofdrolspelers mogen dan geen professionele musicalsterren zijn, hun prestaties staan als een huis. Zeker Gosling is sterk als jazzpianist die een eigen club ambieert. Zodra het gespreksonderwerp op jazz komt en Mia aangeeft er niks mee te hebben, moet Sebastian zich zichtbaar inhouden niet op zijn tong te bijten van frustratie. Stone zorgt voor meer luchtig tegenspel en laat bovendien zien een goed gevoel voor komedie te hebben. Heerlijk als ze Sebastian voor lul zet tijdens een optreden of weer eens naar een auditie gaat waarin het ongemak steeds erger wordt.

Chazelle maakt het af met zoveel mogelijk cinematografische hoogstandjes. De camera zwiept, zoeft en glijdt door en langs de kleurrijke decors, en dankzij de aandacht voor de details is elke scène een juweeltje op zich. Hij vindt ook nog de tijd een boodschap in het verhaal te verwerken – hoe ver wil je gaan voor je dromen, wat als je droom niet uitkomt – waardoor La La Land een beetje een rafelrandje krijgt. Het zorgt ervoor dat de film niet te zoet wordt.

Goed, het eind had korter gekund, en het aantal Oscars is wel erg veel, ik heb erg veel van deze musical genoten.