Hij heeft een remake/vervolg van Blade Runner gemaakt die later dit jaar te zien zal zijn. Je zou de sciencefictionfilm Arrival een vingeroefening kunnen noemen van de Canadese filmmaker Denis Villeneuve, dat is net zoiets als The Beatles beschrijven als een jongensband.

Het lijkt een vrij normale dag voor taalkundige Louise Banks (Amy Adams), als er plots ruimteschepen op aarde landen. Alles en iedereen wordt op scherp gezet en Louise wordt direct gerekruteerd door het leger. Niet om te vechten, maar om te communiceren met de bezoekers. Ze krijgt daarbij hulp van onder meer Ian Donnelly (Jeremy Renner). Intussen krijgen we in flashbacks een vorig leven van Louise te zien. Zo is ze getrouwd geweest en verloor ze haar dochter aan een mysterieuze ziekte.

Arrival is het soort film waarin er niet direct sprake is van spectaculaire gevechten met de buitenaardse wezen, maar eerst geprobeerd wordt om contact met ze te leggen. En hoe dit verloopt. Louise komt er al snel achter dat de wezens – die overigens doen denken aan de monsters uit de werken van Lovecraft – “praten” door middel van wiskundige codes. Deze zitten verstopt in afbeeldingen die veel weg hebben van de zogenaamde Rorschachvlekken.

De film doet serk denken aan 2001: A Space Odyssee van Stanley Kubrick. Arrival beweegt zich eveneens voort op trage manier en besteedt veel aandacht aan de psychologie achter het verhaal en de personages. Het dwingt je om na te denken over hoe wij met elkaar communiceren en hoe complex taal eigenlijk is. Dankzij de schitterende soundtrack krijgt de film ook nog eens een fijn psychedelisch onderlaagje.

De meningen zijn wat verdeeld over het eind, ikzelf vond dit juist alles afmaken. Nadat Villeneuve bijna twee uur lang met puzzelstukjes heeft lopen strooien, valt alles op zijn plaats. En komt alles ineens in een heel nieuw licht te staan. Ik wil maar al te graag de film opnieuw kijken en de diepere lagen ontwaren. Dat zijn nu de betere films.